dienst van maar liefst vier Engelse koningen en koninginnen. Zijn stadsgenoten waren ooit trots op hem, omdat hij aan de rand van de stad twintig huisjes bouwde voor armen uit de parochie; zij vernoemden een straat(je) en een steegje naar hem, Vandon Street en Vandon Passage. Cornelius is een intrigerend persoon, zeker voor iemand die dezelfde achternaam draagt als hij. Ik kom al geruime tijd een paar keer per jaar in Londen. Toen ik met pensioen ging en vrije tijd te over kreeg, bedacht ik dat daar misschien nog wel wat te vinden zou zijn over deze achternaamgenoot. Ik onderzocht wat al over hem bekend was. Ik vroeg om een kopie van Cornelius’ testament aan Fonny van Dun in SintNiklaas, die mij die welwillend toestuurde. Waarvan akte en dank daarvoor. Fonny schreef er wel bij, dat er niet veel nieuws te vinden zou zijn over Cornelius, “omdat alles al was uitgezocht”. Dat bleek niet zo te zijn. In het testament van Cornelius komt – al in het begin – een mr. Richart voor, die in St. Margaret’s is begraven en in wiens buurt Cornelius wil worden bijgezet. Op de kopie van het testament valt de achternaam van deze mr. Richart weg in de omkrullende rand van de pagina. Ik heb mij lange tijd afgevraagd wie deze mr. Richart toch kon zijn, temeer daar wij tot dusverre nog niets wisten over Cornelius’ directe familie, over zijn eventuele kinderen en kleinkinderen. We wisten alleen dat hij getrouwd was met een Gylbarte. Was mr. Richart soms een (de) zoon van Cornelius? Op deze vraag was alleen antwoord te krijgen door opnieuw te kijken naar het origineel van het testament. Dat wordt bewaard in de Westminster City Archives. Bij mijn eerstvolgende Londenreis vervoegde ik me daarom op 10, St. Ann’s Street in Westminster. Op de vijfde verdieping van de Westminster City Archives werd ik ontvangen door archivaris Hillary, die me het testament van Cornelius op microfiche liet inzien. Mr. Richart bleek niet Cornelius’ zoon, maar een goede vriend en misschien collegakerkbestuurder. Op mijn vraag of er nog meer materiaal was dat zou kunnen helpen meer over Cornelius te weten te komen, gaf Hillary me een boek, waarmee ik in de volgende paar uur zoet was. Na enig aanvangend detectivewerk heb ik daarin Cornelius’ hele familie gevonden, zijn kinderen, zijn behuwd- en kleinkinderen! Thuisgekomen in Nederland heb ik mijn bevindingen op papier gezet en met enige schroom – ik ben geen genealoog – toegestuurd aan Ton van Dun uit Ulvenhout. Ton bleek enthousiast over wat ik had gevonden en had een paar – ook voor mij volkomen onverwachte – belangrijke aanvullingen: de kennismaking met Cornelius’ nazaten bracht hem tot nieuwe inzichten over een mogelijk voortdurende relatie van onze ‘Engelse’ Van Dunnen-expats met hun familie in het Brabantse vaderland en last but not least tot nieuwe inzichten over de afstamming van Cornelius. De bedoeling van Ton en mij was een voorproefje van mijn verhaal te publiceren in deze familieperiodiek met een link naar de verenigings-website, waar het (langere) artikel dan helemaal te vinden zou zijn. Tot Ton erover vertelde aan een Tilburgse professor die erdoor werd geboeid. Hij stelde voor om van mijn verhaal een artikel te maken voor het Noordbrabants Historisch Jaarboek. Op dat voorstel ben ik ingegaan. Het betekent dat wij onze plannen hebben gewijzigd. Als het goed is wordt mijn artikel opgenomen in het Jaarboek van 2020. De misschien nieuwsgierig geworden lezers van ‘Dundoenerij’ moeten daarom helaas nog even wachten op hun kennismaking met (misschien) hun Engelse ‘neven en nichten’… Dr. Theo P.J.M. van Dun, Wijchen 5
6 Online Touch Home