COLUMN Pijn, pillen, plassen en champagne Column Jac van Tuijn, hoofdredacteur Geheel onverwacht lag ik onlangs twee dagen in het ziekenhuis. Een niersteenaanval. Dat had ik nog nooit gehad, dus ik was volkomen verrast door de enorme pijn die zo’n piepklein niersteentje veroorzaakt. Er volgden snel meer verrassingen. Om de pijn te onderdrukken, kreeg ik paracetamol en diclofenac. Waar kende ik die namen van? ‘Meneer Van Tuijn, hier zijn weer uw pillen voor de pijn.’ ‘Maar zuster, ik heb inmiddels geen pijn meer!’ Ik had de niersteen uitgeplast. ‘Nee meneer Van Tuijn, neemt u deze pillen toch maar. Het is goed om de pijnspiegel constant te houden.’ ‘Maar zuster, ik heb geen pijn meer.’ ‘Neemt u ze nu maar.’ ‘Nee’, zei ik eigenwijs. Toen volgde nog een verrassing. Ik zou een kijkoperatie krijgen om te zien of er bij mijn nier misschien een vernauwing zat. ‘Okay, maar dan moeten wij u een antibioticakeur geven, want daarbij kan een ontsteking optreden.’ De kijkoperatie is er nooit van gekomen. De antibioticakeur was al gestart en moest ik afmaken. Medicijnresten Een dag in het ziekenhuis en het ging dus over paracetamol, diclofenac en antibiotica. Iedere keer als ik plaste, zag ik voor me hoe deze medicijnresten in het oppervlaktewater terecht zouden komen. Eerst via het riool van het ziekenhuis naar de rwzi. Om vervolgens ongehinderd in het effluent meegenomen te worden naar de Dieze en de Maas en uiteindelijk naar de Noordzee. Maar even zo goed gaat een vis ermee aan de haal of zijn ze via de Biesbosch en de waterinname in iemands drinkwater terechtgekomen. Ik schrijf er zo vaak over dat ik alle routes van door mij uitgeplaste medicijnresten in mijn hoofd zo kon uittekenen. Champagne Toevallig las ik tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis dat de gezamenlijke wateroverheden 750 miljoen euro efficiëntiebesparing hadden gerealiseerd. De champagne kwam op tafel, want de doelstelling was zelfs een jaar eerder gehaald. Rijk, provincie, waterschappen en gemeenten hebben vorig jaar 750 miljoen euro niet uitgegeven aan de waterketen en aan het waterbeheer. Aan wat niet, vroeg ik me? In ieder geval niet aan de uitbreiding van rwzi’s voor het verwijderen van WATERFORUM MAART 2020 11 medicijnresten, want in Nederland is nog geen enkele rwzi hiervoor uitgebreid. De hand op de knip houden is zo wel heel makkelijk. Simpel door watertaken niet uit te voeren en weg te kijken van de verslechtering van de kwaliteit van het oppervlaktewater. Waterbeheerders, ik acht u tot meer in staat. Wat mij betreft komt die champagne pas op tafel als ook de lozing van medicijnresten vermindert. Meer ambitie, minder kosten Intussen staat de tijd niet stil. Op de Rijnministersconferentie in Amsterdam is afgesproken om de lozing van microverontreinigingen op de Rijn met 30 procent te verlagen in 2040. Een dapper besluit. Zo kan het dus ook. Waarom kunnen waterbeheerders zo’n ambitie niet voor heel Nederland overnemen? Naast de ambitie om minder geld uit te geven. Dat zou een topprestatie zijn. Ik zal niet gauw meer overschrijven dat Nederlandse artsen terughoudend zijn met het voorschrijven van medicijnen. Misschien ten opzichte van Spaanse artsen. Maar mijn ervaring leerde dat het echt minder kan. Ik heb nog één keer een diclofenac-pilletje genomen voor een echte pijn. Sindsdien gaat het goed met mij. Op naar de 30 procent en de ongehinderde lozing van microverontreinigingen. Op naar de echt verdiende champagne.
12 Online Touch Home