Behandelen “ Ik vertelde altijd een deel van de waarheid” Het leven met een geheim, dat valt Manuela (27) zwaar. Nu ze steeds meer open over haar hiv-infectie durft te zijn, wil de Nederlands-Congolese graag andere migrantenjongeren in dezelfde situatie helpen. “Wat een mooi werk verricht Aidsfonds, met steun van haar donateurs! Na het lezen van een artikel op de Aidsfonds-website, voelde ik tot in mijn haarvaten dat het mijn roeping is om de verspreiding van hiv tegen te gaan. Bij mijn geboorte kwam mijn moeder erachter dat ze hiv-positief was, en ik ook. Dat was voor haar een schok. Zij komt uit Congo, maar woonde toen in Nederland. De verwachting was destijds dat ik jong zou overlijden – net zoals nog zoveel kinderen in Afrika nu. Gelukkig ben ik hier geboren en heb ik de juiste medische zorg ontvangen.” Contact “Rond mijn derde ben ik in een pleeggezin geplaatst, mede omdat mijn hiv niet onder controle was. Daar heb ik het grootste deel van mijn jeugd doorgebracht. Ik heb wel altijd contact gehouden met mijn biologische moeder en familie. In groep 3 hebben mijn pleegouders aan de andere ouders op de basisschool verteld dat ik hiv heb. Dat heb ik niet heel bewust meegemaakt, maar soms bekroop me wel het gevoel dat er anders naar me gekeken werd. Ik zat ook even op judo. Achteraf hoorde ik dat de leraar het niet fijn vond dat er een kindje in de groep kwam met hiv. Mijn pleegouders kregen het vriendelijke verzoek of ik daarmee kon stoppen. Terwijl je hiv niet zomaar bij het sporten kunt overdragen.” Middelbare school “Op de middelbare school werd ik me een stuk bewuster van mijn hiv-status. En van het stigma. Ik nam altijd stiekem mijn medicijnen in. Ik wilde het niemand vertellen, omdat ik bang was afgewezen te worden. 4 Red ribbon Als puber wil je niet buiten de groep vallen. Er waren kinderen die bij mij op de basisschool zaten en naar dezelfde middelbare school gingen. Door hen waren er af en toe wat geruchten dat er wat met mij was. Ik had altijd een smoesje klaar, vertelde altijd een deel van de waarheid. In mijn laatste jaar verkondigde een meisje van mijn oude basisschool tegenover mijn vriendinnen dat ik hiv-positief was. Daar schrok ik van. Ik ontkende het.” Overkomen “Hiv is een onderdeel van wie ik ben. Het is me overkomen. Maar het is een gevoelig onderwerp, omdat je niet weet hoe mensen erop reageren. Toen ik laatst een uitstrijkje moest laten maken voor het baarmoederhalskankeronderzoek weigerde de zorgprofessional. Uiteindelijk moesten er managers bijkomen en hebben ze excuses aangeboden. En bij de tandarts reageerde de assistente heel heftig, omdat ze in het dossier zag dat ik hiv heb. Dan ben ik echt van slag. Maar op een gegeven moment is het ook goed om het los te laten, anders raak je heel erg verbitterd.” Taboe “Ondanks dat de hiv-remmers goed aansloegen, heb ik mij lange tijd erg geschaamd voor mijn hiv. Dit had mede te maken met het taboe rondom hiv dat “ Hiv is een onderdeel van wie ik ben” heerst binnen de Afrikaanse gemeenschap. Mensen hebben er de gekste ideeën bij, ook omdat het virus overgedragen kan worden door seksueel contact. Mijn moeder leeft helaas niet meer. Ze is aan kanker overleden toen ik 21 was. Ik weet nog dat mijn zus zei: ‘Gelukkig is ze niet aan die ziekte overleden.’ Nu hoefde ze tenminste niet te vertellen dat onze moeder aan de gevolgen van aids is overleden. Wat ik het meest moeilijke vind aan dit virus, is dat ik leef met een geheim. In mijn woonplaats heb ik gelukkig mijn pleegfamilie en vriendinnen. Zij weten dat ik hiv heb, dus bij hen kan ik er gewoon open over zijn. Mijn biologische zus weet het ook, maar -voor zover ik weet- verder niemand uit mijn Congolese familie.” Ingrijpend Na een burn-out ben ik gaan beseffen dat niets vast staat in het leven, en het feit dat ik leef al een geschenk is. Ik dacht laatst: Wat als ik nu nog één dag te leven heb, wat is dan mijn bijdrage aan de samenleving? Ik kwam tot de conclusie dat ik wil zorgen dat mensen hun hiv-medicatie blijven innemen – vooral jongeren met een migrantenachtergrond. (Zelf)stigma is een groot probleem bij deze jongeren. Ik wil het taboe doorbreken. Ik hoop met het delen van mijn verhaal te bereiken dat deze jongeren beseffen dat ze goed zijn zoals ze zijn, zowel met als zonder hiv. Dat ze zichzelf accepteren. Maar dat ze zich óók realiseren dat dit wel een virus is waaraan je kunt overlijden, als je niet de juiste medicatie slikt. Om je pillen trouw te slikken, moet je sterk in je schoenen staan en eerst accepteren dat dit een virus is dat bij je hoort. Hiv maakt jou niet minder dan een ander.” n
5 Online Touch Home