Seniorenvereniging HLMRMEER NOORD “MEER-SENIOREN” Juni/Juli ‘21 [47] Interview met Mw. Emy C. Labruyére-Claus Deel 2 Als ze begint te vertellen over allerlei voorouders en mensen die in haar leven een belangrijke rol hebben gespeeld en er talloze namen en wapenfeiten voorbij komen, raak ik het spoor al snel bijster. Op het laatst van de oorlog komt ze in het verzet terecht en in januari 1945 wordt ze opgepakt en beland ze in kamp Westerbork. Dat is geen pretje! Op 11 april 1945 vertrekt ze met een groep van 116 vrouwelijke gevangenen, in de leeftijd varierend van 17 tot 70 jaar uit Westerbork. Naar de afsluitdijk, de gevangenis van Leeuwarden of Delfzijl zou het gaan; dat is nooit duidelijk geworden. Ze marcheren onder begeleiding van een grote groep Duitsers voor de oprukkende Canadese legers uit. Al marcherend tussen Grijpskerk en Visvliet, komt op 14 april het bevel van een Duitse commandant in Leeuwarden om terug te keren naar Grijpskerk. Daar worden ze op zondag 15 april bevrijd door de Canadezen. Pas in 2015, Emy is dan al 95 jaar oud, gaat ze voor het eerst in op de uitnodiging om de dan 70-jarige herdenking van de bevrijding van Kamp Westerbork mee te maken. Het weerzien met een aantal van de vrouwen waar ze mee gevangen heeft gezeten (velen zijn al overleden) is hartverwarmend. Tijdens haar huwelijk met Jan Labruyére krijgt ze drie dochters. Een groot verdriet treft hen wanneer in 1991 hun oudste dochter door een misdaad om het leven wordt gebracht. Haar man Jan sterft in 1997 aan een hartstilstand. Terwijl ze doorgaat met vertellen blijft ze vrolijk lachen en zegt dat ze al het verdriet al heel lang geleden heeft verwerkt en een plek heeft gegeven. “Anders kun je niet verder” zegt ze min of meer verontschuldigend en ze herhaalt waar ze aan het begin van het interview mee begon: ik ben een optimist; je moet kijken naar de leuke dingen die er nog zijn in je leven en niet stil blijven staan bij de tegenslagen. Na twee uur (waar blijft de tijd als iemand zo onderhoudend kan vertellen) bedank ik haar heel hartelijk voor haar gastvrijheid en haar medewerking aan dit interview en we nemen afscheid van elkaar. Ik krijg nog wat documenten mee om mijn research te kunnen doen en mijn feiten goed op een rijtje te kunnen zetten. Emy C. Labruyére, je bent een voorbeeld voor ons allen. We wensen je nog vele jaren in gezondheid en geluk met allen die je lief en dierbaar zijn en hopen je gauw weer in levende lijve te mogen begroeten in ons gebouw “De Jeugd van Gisteren”. Christine Veling [10]
11 Online Touch Home