Van Wolfswinkel de score en was de beker binnen. Voor Room was dat het moment dat hij besefte wat hij en z’n ploeggenoten hadden neergezet. „De halve Kuip was geel-zwart. De supporters werden gek, dat beleefde ik echt heel bewust. We hadden die mensen wat gegeven, wat nog nooit eerder gebeurd was. Het was historie en dat was wel heel bijzonder om mee te maken.” De nu 34-jarige doelman zag de achterban toen zoals hij het nooit eerder zag, maar wat hij aantrof toen hij terugkwam in de Rijnstad sloeg alles. „Alsof we een Europese hoofdprijs hadden gewonnen, zo leek het echt. Heel Arnhem liep uit, overal stonden mensen langs de weg. Het was echt niet te bevatten. Ik zag supporters huilen en mensen besprongen ons alsof we helden waren. In de binnenstad kregen we nog een huldiging, dat was ook echt iets groots. We zijn nu alweer een paar jaar verder, maar ik kan nog steeds zeggen dat dat het mooiste moment carrière is. Als jongen van de club en eerste keeper een hoofdprijs winnen, dat blijft iets bijzonders.” American dream Na de bekertriomf maakte het geel en zwart van Vites plaats voor het rood en wit van PSV. Een hele succesvolle periode werd dat niet. Met drie wedstrijden en een landskampioenschap op zak besloot hij Eindhoven in 2019 te verlaten voor het Amerikaanse Ohio. Daar maakte Room z’n droom waar door uit te komen voor Columbus Crew, uitkomend in de hoogste Amerikaanse voetbalcompetitie de MLS. Met The Crew won hij in 2020 de MLS Cup. Een bijzondere ervaring, mede doordat de club al 11 jaar geen prijs meer wist te winnen. Door de coronapandemie werd de prijs helaas zonder supporters gevierd. Room speelde wel periodes voor volle Amerikaanse stadions en dat was toch even wennen. „Het is heel anders dan hier in Nederland. Hier leeft men voor het voetbal, maar dat is daar minder. De stadions zijn elke week gevuld met dertig tot veertigduizend man, soms zelfs zestigduizend. Maar niet echt met ultragroepen of hooligans, zoals je hier ziet. In Amerika is het een familie-uitje en zie je veel meer vrouwen en kinderen. Ze genieten wel van voetbal, maar het is veel vriendelijker en gemoedelijker.” In Arnhem is Room langzamerhand publiekelijk bezit geworden, terwijl hij in Ohio een anoniem bestaan leidde. „Daar was ik Eloy en kon ik rustig over straat. Hier in Arnhem ben ik Room en word ik overal herkend, dat was wel weer even wennen. Soms is het ook vervelend, maar het heeft allebei wel z’n charmes.” Argentijnse chaos We hebben het op het meest recente WK voetbal allemaal kunnen zien: Zuid-Amerikaanse supporters zijn van een heel ander belevingsniveau dan de fans in Europa. Neem de Argentijnen die 90 minuten lang onverstoorbaar bleven zingen. Room had de eer om voor deze supporters te mogen spelen. Na het behalen van de wereldtitel speelde Argentinië een welkom-thuis-wedstrijd tegen het Curaçao van Room. „Wij kwamen twee uur voor de wedstrijd aan en alles was al vol. Om het stadion, in het stadion, alles was ramvol en het was een aardige chaos. Tijdens de wedstrijd was het bizar, zoiets heb ik nooit meegemaakt. Die mensen waren écht gek, die bleven maar gaan. En niet zachtjes, hoor. Ze produceerden een hoop kabaal, maar het was echt schitterend om mee te maken.” „Maar in Curaçao maken ze er ook een feestje van.”, verzekert de trotse Curaçaose doelman. „We zijn een klein landje, maar er komen zeker acht tot negenduizend mensen kijken bij een wedstrijd. Het is een soort Adelaarshorst, maar dan iets minder Engels. De mensen maken er een mooie sfeer en zijn trots op hun land. Alleen die Argentijnen, dat was toch echt even wat anders”, sluit Room af. 22
23 Online Touch Home