Napoleon III zag het groots. Daarom vond hij 4 jaar presidentschap tekort om zijn plannen door te drukken. Hij wou persé her verkozen worden, waarop het Parlement hem dit weigerde. Napoleon III op zijn tenen getrapt pleegde op 2 december 1852 een staatsgreep. President zijn vond ie maar niks en kroonde zichzelf dan maar Franse keizer zoals zijn oom Napoleon Bonaparte destijds deed, 48 jaar eerder. Geen enkelvorstenhuis wou hem als schoonzoon (avonturier–parvenu), die makkelijk zijn troon kon verliezen onder dreigende spanningen van Royalisten, Republikeinen en Bonapartisten onderling. Alras krijgen wij ambras met de versgebakken “Empereur”. Hij wil in 1848 België annexeren en de hongeropstand op zijn wijze regelen!?! In 1866 poogt hij opnieuw een annexatie van België en GH Luxemburg. ’t Scheelt weinig of Pruisen mept Frankrijk hiervoor op zijn façade. Engeland komt tussenbeide en voorkomt een Europese oorlog. Wij knijpen in België in 1870 opnieuw de billen dicht voor een nieuw conflict aan onze grenzen: de vrees is gegrond dat Fransen (of Pruisen) over ons grondgebied zullen komen razen tijdens de gevechten. Over die onverkwikkelijke België en GH Luxemburg historie leest U verderop wat een koehandel onze neutraliteit inhield: niets meer dan een onbenullig vodje papier zo blijkt …! Napoleon III had dezelfde vieze trekjes in het lijf als zijn oom Napoleon Bonaparte. Ook zijn credo was gestoeld op niets anders dan expansie, imperialisme, nationalisme, revoluties steunen, oorlog voeren en annexeren. Helaas was hij minder succesvol als zijn oom en miste de aansluiting met de geschiedenis. Teveel factoren tegelijk wijzigden radicaal in de snel draaiende molen der moderne tijden. Bovendien was zijn familienaam overal negatief in het collectief Europees geheugen gegrift. Door zijn dominante bemoeizucht zakte Napoleon III al maar weg in Internationaal isolement. Eerst verleende hij steun aan de Polen bij hun opstand voor onafhankelijkheid tegen de Russen. Vervolgens werkte hij samen met Engeland tegen de Russen in de Krimoorlog. In juli 1849 stuurt Napoleon III een expeditieleger van 9 000 manschappen naar Rome om Paus Pius IX te plezieren. Mazzini en zijn Carbonari medestanders hebben er de republiek uitgeroepen: ze worden verdreven uit Rome. Dat soort vechtjassen laat het er niet bij en komen met vier bommengooiers naar Parijs. Ze nemen er de tijd voor, ontwikkelen 4 knalkwikbommen (in Londen). Op 14 januari 1858 plegen ze de aanslag op Napoleon III zijn koets. Resultaat: 8 doden en 156 gewonden. Napoleon III krijgt enkel een kras over zijn snoet en blijft heel !?! God Speciaal??? In de tussentijdse periode van 1849 tot1858 verandert Napoleon III van gedacht. Hij beoogt de annexatie van Italië. Hij laat de Paus vallen als een steen. De Carbonari verleent hij ditmaal actief militaire steun en provoceert Oostenrijk opzettelijk. Franse troepen vallen binnen in het Noorden van Italië dat destijds tot Oostenrijks grondgebied behoort: Piemonte en Lombardije. De Italiaanse onafhankelijkheidsstrijd is volop aan de gang in 1859. Napoleon III richt zijn hoofdkwartier op in Solferino 10 à 12 km verwijderd uit de zuidelijke kustlijn van het Gardameer (pal ge- legen recht onder de huidige, drukbezochte badstad Sirmeone). Op een zomerse dag 24 juni 1859 breekt de hel los in de vlakte van Solferino: 3 legers geraken er slaags met elkaar. De Slag van Solferino is een regelrechte slachting van gruwelijke lijf aan lijf gevechten met de bajonet en duurt liefst ruim 9 (negen !!!) uren. Aan ene kant de Oostenrijkers met keizer Frans Jozef I (militair een hol vat en onbekwaam). Ten andere kant Franse troepen, begeleid van de Piëmontezen ondergebracht in het Sardijnse leger onder Victor Emanuel II (latere koning) (foto links - © Wikipedia). Opnieuw duikt het fenomeen op van massa’s slachtende troepen en na de slag laat men de gewonde of stervende jongens op het slagveld creperen. 2
3 Online Touch Home