Hoe kwam Henri Dunant daartoe zomaar als 1ste getuige op een slagveld te zijn als burger? Napoleon III zijn entourage was niet alleen militair, maar ook zakelijk. H. Dunant werkte als Zwitsers bankier destijds in dienst van Napoleon III, wiens hoofdkwartier gevestigd was in Solferino. Tijdens zijn zakenreis in Italië, had Dunant de intentie de keizer persoonlijk te ontmoeten en een eigenhandig geschreven boek persoonlijk te overhandigen. Dunant arriveerde in de vooravond van 24 juni 1859 precies op het moment dat de slag ten einde liep en werd zodoende ooggetuige van gruwelijke geplogenheden op het slagveld. De uitwerking van de veldslag was onvoorstelbaar verschrikkelijk. Meer dan 38.000 man gewond, stervend of dood lagen naast, over en op elkaar. Ze waren aan hun lot overgelaten zonder weinig of helemaal geen medische verzorging ter plekke. Zover het oog reikte in vier richtingen was er chaos, enorme chaos, huilende, gillende, kermende en roepende soldaten om water en hulp. Dunant was hierdoor zo gechoqueerd en danig aangedaan, dat hij het initiatief nam en de plaatselijke bevolking opriep, speciaal de vrouwen, om snel hulp te verlenen aan de gewonden. Hij riep vooral op om beide zijden te helpen. Zowel Oostenrijkers als Fransen. Hij hanteerde de uitspraak “Tutti Fratelli”…Wij zijn allen broeders (in het aanschijn van de dood)!!! De bevolking luisterde naar Dunant en hielp de soldaten zonder onderscheid in vriend of vijand. Daarnaast slaagde Dunant erin om de Oostenrijkse dokters vrij te krijgen, die de Fransen gevangen hadden genomen. Deze konden op hun beurt hem bijkomende professionele hulp aanreiken. Er was ook te weinig materiaal voor handen. Dunant kocht al het nodige aan, om kleine veldhospitalen op te richten want de capaciteit aan kerken, kloosters, huizen of schuren volstond niet. Nadat hij wegging uit Solferino in juli en terugkeerde naar Genève (zijn geboortestad) besloot hij een boek te schrijven over zijn ervaringen genaamd “Un Souvenir de Solferino”(gepubliceerd in 1862 op zijn eigen kosten). Het beschrijft de “horror” van de veldslag, getuigenissen van gewonden en overlevenden, de barbaarse omstandigheden en de gevolgen. Hij beschreef ook de idee om in de toekomst een neutrale organisatie op te richten (over alle grenzen heen), die gewonden verzorgt in oorlogstijd. Hij verspreidde zijn boek vooral onder leidende politici en militairen in Europa, in de hoop dat zij het met hem eens zouden zijn. En dat lukte ook! 17 februari 1863 wordt aanzien als de datum waarop het Internationale Rode Kruis is opgericht. Naam, embleem en kleuren werden in omgekeerde zin gerelateerd aan de Zwitserse vlag. Dit vanwege het feit dat Zwitserland, net als het Rode Kruis, altijd al neutraal was geweest bij Internationale conflicten. Conventie van Genève Dunant schopte de wereld een geweten, niet alleen met een Rode Kruis, maar evenzeer met een diplomatiek gedachtegoed. Zo werd in oktober 1863 een bijeenkomst gehouden waar 14 landen aan deelnamen. Hier werd gepraat over verzorging van gewonde soldaten en hoe dit nog verbeterd kon worden. Een jaar later werd een diplomatieke conferentie georganiseerd door het Zwitserse parlement, waarbij de 1ste Conventie van Genève plechtig werd ondertekend door 12 staten. Later in de tijd kwamen er nog aanvullende Conventies bij, onder meer over behandeling van krijgsgevangenen. Voor Dunant volstond dit onvoldoende en bleef hij pleiten voor een strikte wapenbeperking, zich er wel goed van bewust dat een wapenwedloop er zat aan te komen. © Wikpedia Voor al deze inspanningen kreeg hij in 1901 de Nobelprijs voor de Vrede samen met de Franse pacifist Frédéric Passy (foto rechts - © Wikipedia) met wie hij vredesorganisaties opzette tijdens de Frans-Pruisische oorlog van 1870. 2
3 Online Touch Home