° 24 januari 1934 + 18 juli 2018 Welkomstwoord bij de uitvaart - Han Vandoorne, dochter - Het welkomstwoord door dochter Han en de hommage door Cécile Cambien aan Carol Vandoorne schetsten een duidelijk beeld van wat hij voor Vinkem en Wulveringem - Beauvoorde - betekent. Aandacht, aandacht, we zijn gerustgesteld! De klokken luiden. Carol Vandoorne is aangekomen in Beauvoorde. Zijn parel van Bachten de Kupe. Ons vader heeft gewacht. Op de Vlaamse velden staat het koren nu goudgeel. De halmen zijn vol en dragen vruchten. De Griekse landbouwgodinnen leren ons dat de korenaar symbool is van vruchtbaarheid, uit de dood ontwakend leven, ontkieming en groei. Het was een lange tocht. Veertien jaar ging hij in een rolwagen door het leven. Optimistisch als hij was, genoot hij van een wandeling, lekker eten, het bezoek in zijn kleine kamertje, zijn kleinkinderen, een gekregen steen. Het was een moeilijke weg. We kennen hem allemaal. Een kasseiweg? Neen, ééntje met van die mooie keikoppen. Hij had nog één doel en dat was blijven leven. Carol, pappie, paps, meneer Vandoorne, pioche, meester, confrater, broeder Carolus, … Ik weet het zeker, je blijft leven in ons. Hommage door Cécile Cambien Beste Rika en familie, Beste collega’s van de Orde, Geachte aanwezigen, In dit uur van afscheid is het goed nog even stil te staan bij wat Carol Vandoorne voor ons heeft betekend. Eenvoudig is dat niet, want zijn inzet is zo divers en zo omvangrijk geweest dat ik eigenlijk veel te lang zou moeten spreken. De kern van zijn persoonlijkheid was idealisme. Hij besefte dat hij als intellectueel plichten had t.o. de samenleving, t.o. zijn Vlaamse volk. Het klinkt misschien ouderwets en romantisch, maar dat oprecht Vlaams bewustzijn is de diepe drijfveer geweest van al zijn doen en laten. In zijn beroepsleven als leraar kon hij doorgeven wat hij zelf belangrijk vond : die verbondenheid met het Vlaamse 1
2 Online Touch Home