… in de schrijversresidentie - Stef Duron - schrijversresidentie in september Jonas Bruyneel, auteur, podiumdichter en muzikant Al twee jaar werk ik aan een nieuwe roman die maar niet de vorm wil aannemen die ik in mijn hoofd heb. Het is Vlaamse koterij, een bakstenen huis met bijgebouwen, veranda's, een carport en een hondenhok. Om dat goed te krijgen, moet ik elk woord inkapselen in dezelfde sfeer, emotie en stijl. Dat vergt een plaats zonder storende afleiding. Dat vergt tijd. Maar tijd is iets dat rusteloos om me heen vliedt en me voorbij is voor ik er grip op krijg. Tijd kan nooit stilstaan, maar als je goed zoekt, vind je verborgen plaatsen die dat benaderen. Plaatsen waar de tijd niet stilstaat, maar waar de tijd aan andere wetten beantwoordt. Dat is Beauvoorde voor mij: een plaats vol geruisloos leven. Een plaats waar afleiding komt met gekwinkeleer en veren. Een plaats waar zelfs de kerktoren je gedachten niet naar boven stuwt, maar je aanmoedigt om dichtbij jezelf en de wereld te blijven. Als de altijd aanwezige wind van Beauvoorde één ding heeft gedaan, dan is het binnenwaaien in mijn tekst en alles eenzelfde adem geven. Als elk personage, elke zin en elk woord dezelfde lucht ademt, dan volgt de rest wel. Zoveel heb ik hier zien groeien: de maïs, de bieten, kalfjes die aan kracht wonnen, de appels in de boomgaard, van gifgroen tot blozend rood. De omvang van mijn roman. Het is jammer dat ik Beauvoorde nog voor de oogst moet verlaten, maar ik kom graag terug voor het oogstfeest. Ik zal me de eenzame poort in de boomgaard van het kasteel herinneren. De melancholie die ervan uitgaat, alsof je stilstaat voor een doorgang tussen tijden en wacht tussen twee eenzaamheden. Alsof je voor poëzie alleen de muren moet slopen en als vanzelf uit de afwezigheid schoonheid ontstaat. © foto - Lotte Bruyneel Zo poseert ze bij het hekken met parasol en zonnehoed de wind uit haar jeugd ruist een lok voor haar ogen Appelbomen druipen van de vruchten Treuren een verleden bijeen Wat hier neerkomt blijft zo liggen torens, muren, zelfs de tijd Achter ruisen de bijen zwijgen bunkers uit alle oorlogen Donkere schapen bedelen zoetigheid uit de kom van haar handen Ze vertelt over jong zijn en de tuin over de geur van tabak en verval over een man die betaalde voor zijn dromen over hoe alleen de poort zal blijven 3
4 Online Touch Home