daarom de grond in te boren. Verrijkend analyseren. Houden van jezelf, en niet van je ego. Jezelf aanvaarden zoals je bent, maar daaraan ook willen werken. En daarbij ook de ander aanvaarden. Dat is liefde … Er is een bepaalde relatie tot jezelf verondersteld zodat je je kunt openstellen en herdefiniëren. De keuze voor je verblijf in Beauvoorde. Heb je al ervaring met die vorm van quarantaine om aan je onderzoek te werken? Nee, helemáál niet. Ik ben geen schrijver, ik ben een academicus. Hier is dit voor mij een enorme ontdekking en ik heb dit hier leren kennen via Anne Provoost haar dochter Martha die bij mij haar doctoraat in de filosofie heeft gedaan. Zij vertelde me vol lof over het verblijf en omdat de Westhoek mij enorm aanspreekt, dacht ik om dit te proberen. Ik vind het prima en heel fijn om hier te verblijven. Geeft dit verblijf een meerwaarde aan het werk dat je doet? Jazeker, absoluut. Dat maakt zo’n verschil. Dat is te vergelijken met op vakantie gaan. De mensen zeggen dat je ook in je eigen tuin met vakantie kunt gaan. Ja, dat kan, maar het is moeilijk. Wat dit hier doet met je openheid, met de vrijheid van je geest, van je zorgen. Het is zo’n groot verschil. Hier voel ik met beschermd en ik mag gewoon aan schrijven denken. Maak je er gebruik van om buiten te komen, mensen te ontmoeten, met de fiets de omgeving ontdekken? Ja, ik had al leuke gesprekken met Johan van ‘t Ezelsoortje, kunstenares Monique Mol en met de moeder van Nathalie op de fruit– en 44 groenteboerderij Roose in de Zomerweg. Zelf ben ik eerder de verlegen persoon wanneer het op nieuwe contacten leggen aankomt. Heb je verder gewerkt aan je onderzoeken? Ja, dat klopt. Ik heb zaken afgerond en ook iets nieuws begonnen. Ik had nog enkele studenten die ik moest begeleiden met hun scripties. Wat ik heb afgewerkt is een tekst over vriendschap. Ik ben ook begonnen aan een project waarbij ik over de dood iets zou willen doen. Het lijkt eerder op een luguber onderwerp, maar corona heeft me daarover doen nadenken dat de begrafenisondernemers en de mensen die iemand hebben moeten begraven in de coronatijd het heel moeilijk moeten hebben gehad. En dat daarover in de media weinig aandacht aan werd besteed. Dat je geen afscheid op een deftige manier hebt kunnen nemen van je dierbaren. Dood en doodgaan wordt wat weggeduwd in de samenleving. Voor iemand uit Antwerpen afkomstig vind ik het verrassend dat er hier zomaar een kerkhof is, midden in het dorp. Ik liep over het kerkhof om naar de bakker te gaan. Dat vind ik een mooi iets: dat gestorven mensen gewoon nog een deel zijn van het dorp. Dat is in een stad natuurlijk niet zo. Ik wil het vanuit het perspectief van de begrafenisondernemers en de getroffen families bekijken. Hoe moeilijk het moet geweest zijn om alle richtlijnen van hogerhand te kunnen handhaven en plaatsen. Dat wil ik begeleiden en bekijken voor als dit nog ‘ns zou nodig zijn. Er komt natuurlijk meer bij kijken, los van de pandemie, zoals bvb. de interculturele omgeving. Dat is meer in een stad het geval, zeker in Antwerpen bij de Joodse gemeenschap, de Moslimgemeenschap, de Vrijzinnigen, de gelovigen en niet-gelovigen. En als begrafenisondernemer moet je dit maar allemaal zien te regelen. Dit is mijn nieuwe project, van vriendschap naar doodgaan, existentiële thema’s. Dat is de rode draad … Ik dank je hartelijk voor dit gesprek en wens je veel succes met je onderzoeken naar de diepe zielenroerselen van de mens.
9 Online Touch Home