Het is waarschijnlijk ook niet de eerste keer dat u gebruik maakt van een schrijfresidentie? Toch wel, het is mijn eerste keer in Beauvoorde en de eerste maal dat ik in een schrijfresidentie verblijf. Tot 2018 werkte ik nog en al was dit deeltijds, dan nog zou ik daartoe mijn vakanties hebben moeten gebruiken. Die vakanties gebruikte ik liever om te reizen dan mij ergens vast te zetten voor die periode. Ik ben voornamelijk werkzaam als stafmedewerker van de scenaristengilde, de belangenvereniging voor Vlaamse TV- en filmscenaristen. Ik zorg er voor de administratie en de logistiek. Voelt u zich productiever door hier in afzondering te komen werken? Het is enigszins ‘dubbel’. De verandering van omgeving maakt wel dat je anders gaat denken over he boek dat je aan het schrijven bent. In vergelijking met thuis krijg je hier nieuwe en andere invallen. Ik woon wel in de groene rand van Antwerpen, maar hier op het platteland terechtkomen heeft een invloed op mijn werk. Mijn treinreis tot in Veurne en verder met de bus en te voet tot hier doet de omgeving als nieuw ervaren. Hier doe ik mijn verplaatsingen te voet en met de fiets. Dit alles heeft ongetwijfeld een invloed op mijn schrijven. Je koos voor de schrijfresidentie in Beauvoorde. Deze sprak mij wel het meeste aan. Ik weet niet waarom. Misschien wel door de aparte omgeving die bij de Westhoek hoort: Ieper, Veurne, het oude front, WO1, ... Heeft de Westhoek iets te maken met het werk dat u momenteel aan het schrijven bent? Het is mijn bedoeling om één van Daaruit groeien er vriendschappen die bij Pen Vlaanderen o.a. leidden tot de opdracht voor het schrijven van het scenario voor een theaterstuk. Het is een wisselwerking die continu doorloopt. 2 mijn personages te situeren in deze streek. Mijn nieuwe roman gaat vooral over eenzaamheid. Binnen een disfunctioneel gezin gaat het over de rouwverwerking van een 30jarige vrouw die als jong meisje haar vader ziet vertrekken met de noorderzon. Bij het begin van het verhaal sterft haar zuster. Het boek gaat dus over dat rouwproces en die eenzaamheid die zij probeert te verwerken door op het platteland te gaan wonen en er aan een project te werken. Valt uw werk als hoofdredacteur bij het tijdschrift Verzin en het auteurschap goed te combineren? Dat groeit vanzelf. Er komt van alles op je pad. Ik heb de klassieke weg bewandeld. In de jaren ‘90 stuurde ik kortverhalen naar literaire tijdschriften. Dan volgden er enkele publicaties en ging ik in op het aanbod tot toetreden als redactielid van het Gierik & Nieuw Vlaamse Tijdschrift en was ik 7 jaar bestuurslid van Pen Vlaanderen. Zo maak je kennis met het literaire landschap en door je interesse leer je heel wat bij ... Schrijven is een solitaire bezigheid: je zit aan een tafel en je werkt vooral van uit je eigen hoofd. Daarom is het prettig om daarnaast een alternatief te hebben, zoals bijvoorbeeld bij een redactie andere dingen te doen. Daarom is het altijd goed om eens ‘ja’ te zeggen. Daaruit vloeit er weer iets anders uit, iets anders dan het kluizenaarschap van het schrijven. Er zijn schrijvers die voor het kluizenaarschap kiezen om hun romans te schrijven en verder niets. Goed voor hun, maar dat is de weg die ik liever niet bewandel. Ik zou mijn baan kunnen afbouwen, maar dan mis je die interessante contacten. Het is een andere wereld. Het zijn ook schrijvers, scenaristen die voor TV en film schrijven. Evengoed zijn zij met verhaalstructuren en personages bezig en bestuif je elkaar. Hoe bouwt u als auteur een verhaal op dat uiteindelijk tot een compleet boek resulteert? Om een voorbeeld te geven. Mijn laatste boek ‘De Berenrug’ speelt zich af in het verleden - in de 19de eeuw - waar mensen vast zitten op een eiland en er niet af kunnen. Door foute handelingen verwoesten ze de natuur met hetzelfde resultaat als onze aarde er nu aan toe is. Het is mijn bedoeling om de lezer met een zekere allegorie te confronteren. De mensen hebben al heel wat uitgespookt op onze planeet en … kunnen er ook niet af. En misschien maar best ook, want anders gaan we elders weer alles vervuilen en vernielen. Voor dit thema is het beeld van een eiland wel handig om het niet over de hele planeet te moeten hebben. Mijn liefde voor eilanden bracht me op het idee om te schrijven over de mensen die er moeten zien te overleven. Ik laat mijn personages en hét verhaal - de synopsis - mee groeien en evolueren. In het verhaal over ‘De Berenrug’ hadden ze een boot nodig en door de drang naar commercialisatie kappen ze het hele eiland kaal … Met alle gevolgen en conflicten van dien. Aan de lezer om te ontdekken …
3 Online Touch Home