… in de schrijfresidentie - Stef Duron - 2 tot 16 augustus ‘21 Steven Van Der Heyden, klimaatdichter en redactielid van het e-zine Roer.land bio Steven Van Der Heyden (°Gent, 1974) probeert met zijn gedichten de horizon te verlengen en de bodem uit de dagen te halen. Hij is een zoeker en in die zin altijd onderweg. Taal kan dan richting geven. Poëzie is zijn manier om een plek te vinden in een wereld die hem niet helemaal past. Gedichten van hem verschenen in diverse tijdschriften waaronder Het Gezeefde Gedicht, De Revisor, Meander, De schaal van Digther, Ballustrada, Extaze en Liter. In februari 2020 debuteerde hij bij Uitgeverij P met de duo-bundel ‘Tot ze koud is’ Steven is klimaatdichter en redactielid van het e-zine Roer.land www.stevenvanderheyden.be Klimaatdichters In het voorjaar 2021 startten de klimaatdichters met een reeks multidisciplinaire avonden over dieren, planten en andere soorten die door klimaatverandering dreigen te verdwijnen of al zijn verdwenen. Tijdens deze avonden gedenken ze wie zij zijn. De klimaatdichters stellen dat geen enkel wezen onopgemerkt zou mogen (uit)-sterven. Ze geven deze aardbewoners een stem, die waarschuwt en ook hoop uitspreekt zodat anderen niet hetzelfde lot hoeven te ondergaan. 1 Woord Voor mij is poëzie uitrusten op gedachten, een stukje onthaasting uit de maalstroom der alledaagsheid. Mijn gedichten zijn vaak filosofische mijmeringen waarin ik probeer bewust te doorleven en dingen niet als vanzelfsprekend neem. Het zijn persoonlijke zoektochten naar eenvoud, balans en echtheid. Ik schrijf poëzie omdat ik me graag laat raken door het schijnbaar "gewone". Hierin probeer ik schoonheid uit te puren met woorden als uiting van creatief vermogen. Want niets is wat het lijkt, de realiteit van vandaag kan er morgen alweer anders uit zien. In de stroom van constante verandering probeer ik met mijn poëzie de deur op een kier te zetten op weg naar dialoog en verankering. © foto - Carmen De Vos
EEN EERSTE INDRUK Schrijven in Beauvoorde Wat als eerste impressie vooral bij me binnenkwam was de rust in dit dorp, bewaakt door het kasteel en haar potige kerk op romaanse benen en gotisch hart. Hoe de ochtend en avond hier alles in een ander licht zetten, de hartelijkheid van de mensen die je spontaan begroeten en vaak een praatje maken, de tijd die een andere dimensie lijkt te hebben, het leven loopt hier trager of m.a.w. er is tijd om uit te rusten op gedachten waardoor woorden hun betekenis ontvouwen aan een dichter. Wat Beauvoorde (en omstreken) voor me betekent, heb ik proberen te vatten in het gedicht hiernaast, geschreven tijdens de laatste week van m’n verblijf. Je hebt dus een primeur. Het opzet van mijn schrijfverblijf was vooral om mijn manuscript voor de nieuwe dichtbundel die terug zal uitgegeven worden bij uitgeverij P in een eindfase te brengen. Het wordt een blauwdruk van een leven in de 21ste eeuw. Wat drijft ons als mensen in dit digitale en snel veranderende tijdperk? Waar vinden we houvast, wat met de nood aan gewoonte en wat lijken we toch altijd te zoeken? Hoe verhouden we ons tot "tijd"? Is tijd een lineair proces met een begin of einde of eerder cyclisch, krimpt de toekomst dan of haalt het verleden ons in? Hoe staan we in relatie tot de ander en zit er aan mensen een aflopende kant? Noem het gerust een document humain. Steven Van Der Heyden augustus 2021 De kerk vult het raam klokken verzamelen trouw de uren die de doden aan haar voet overslaan De traagheid van dit dorp waar sporen tussen de scheuren groeien ramen en gordijnen zich sluiten voor verandering Achter elke herinnering staat een huis daken overspannen eeuwen. bij avond vallen ze, de kauwen op afroep Velden met kragen van Hollandse kant verzamelen nog steeds in rechthoeken de wind geeft schouderklopjes aan fietsers Kanalen voeren de wolken naar zee in houtkanten vlekken klaprozen dodenakkers gissen naar betekenis De poëzie van deze plek Deze schrijfplek heeft, samen met de energie van vorige schrijvers die hier nog hangt, bijgedragen aan mijn creatieve/ literaire proces. “Ik koos een foto voor het hek op de boomgaard van het kasteel. Net zoals poëzie suggereert, suggereert dit hek ook een verloren wereld, een rijke geschiedenis …” © foto - Steven Van Der Heyden 2
Op zijn webstek belicht Steven acht opvallende onderwerpen die hij heel subtiel ontleedt en verwoordt. In een tekst van Patricia De Corte Per trefwoord citeer ik een stukje van de inhoud. T T E ijd is een relatief begrip. In volume betekent een tijdspanne van 24 uur voor iedereen hetzelfde. Het verschil zit in de tijdbeleving. Laat ons opnieuw tijd maken voor essentiële beleving. aal betekent voor mij woord én beeld. Beide zijn complementair. Beelden roepen vaak woorden op die dan op hun beurt uitmonden in een beeld. Zelfs stilte is taal. envoud We leven in een complexe, vluchtige tijd. Eenvoud is een groeiproces waarbij ik mij losmaak van materiële verwachtingen. V S ormkracht is de titel van een van mijn favoriete gedichten. Omschrijf het als een universele ode aan ieder beeldend kunstenaar. Wat wil de kunstenaar uitbeelden? Wat wil de dichter vertellen? Daarvoor citeer ik graag de slotzin in mijn gedicht: ‘Verlangen wordt gebaar gebald tot één moment van zelfontleding’. choonheid zal de wereld redden: een citaat van de Russische schrijver Dostojevski. Of dit kan, is de vraag. Maar het is wel mijn houvast. Schoonheid ervaren en doorgeven: het kan door kunst en poëzie. O ntmoeting ontstaat vaak bij toeval, zeer onverwacht. Een spontaan gesprek met iemand tijdens een vernissage of na een lezing bijvoorbeeld kan het begin zijn van een interessante ontmoeting. R I aakpunt Puur meetkundig is dit een punt waar twee lijnen elkaar raken. Kunstenaars zien het als een inspiratiemoment. Ze laten het begin van een idee of een gevoel uitgroeien tot een basisvorm. nspiratie Gefascineerd door het leven, de eigenheid van de natuur en het gedrag van de mens kom ik vaak spontaan tot een creatief verhaal. Als ik mij emotioneel betrokken voel, zorgt het schrijven van poëzie ook voor verbondenheid. Ik vind mezelf honderd procent terug in een uitspraak van Virignia Woolf: ‘Als ik uiteindelijk het boek sluit, was het enkel omdat mijn geest voldaan is; niet de schat uitgeput’. De duo-bundel "Tot ze koud is" uitgegeven bij uitgeverij P in februari 2020 is ondertussen helemaal uitverkocht. In deze bundel ga ik samen met Luc C. Martens, elk met onze eigen complementaire poetica, een duet aan om jeugdige, onbezonnen, verloren en verdorven liefdes te bezingen. Wat Delphine Lecompte zegt over deze bundel vind je hieronder (ook op mijn webstek trouwens) Er is iets wonderlijks aan de hand met deze bundel: de sensuele muzikale gedichten van Luc C. Martens vloeien moeiteloos over in de spirituele sinistere gedichten van Steven Van Der Heyden. Steven is de donkere versie van Luc. Of Luc is de frivolere versie van Steven. Maar lees je de gedichten door elkaar dan werken ze ook. De beelden zijn sterk en grillig, de taal is spannend en gespeend van alle clichés. Twee beloftevolle dichters hebben een opmerkelijke, originele, ijzersterke bundel in elkaar gebokst. Kudos to both, om het op zijn WestVlaams te zeggen! In 2018 verscheen het kunstboek "Breath", een uitgave van Stichting Kunstboek waar ik poëzie schreef bij het beeldend werk van Katrin Dekoninck. De start was een gezamenlijke selectie voor het kunstenfestival Watou editie 2017. Katrin als beeldend kunstenaar, ik als dichter. 3 Hiervan heb ik nog enkele exemplaren ter beschikking, verkrijgbaar aan 20 euro + eventuele verzendingskosten. Meer info vind je ook op mijn webstek. De ambitie is om volgend jaar de nieuwe bundel uit te brengen. © foto - Ine Martens
1 Online Touch