Martine en haar man, Johan Prinsier samen met v.l.n.r. hun kleinkinderen Manon, Lotte, Ellie, Achiel en Jana. Zo’n 27 jaar geleden, toen zelf al trotse mama van vijf kinderen, kreeg ik de vraag of ik voor een kindje met een ernstige vorm van eczeem wou zorgen. De tante van het kindje wist dat ik ook een dochtertje had dat om diezelfde reden heel wat extra verzorging nodig had. Spontaan stemde ik toe. Ik was toen toch in loopbaanonderbreking …, en nog onwetend dat dit toen voor een carrièreswitch zou zorgen. Korte tijd later vroeg nog een mama of ook zij haar kindje een paar dagen per week mocht brengen. Toen de onthaalmama die in ons dorp actief was verhuisde, was het voor mij de logische stap om er m’n beroep van te maken. Heel wat baby’tjes heb ik mogen helpen verzorgen, opvoeden, graag zien, groot zien worden. Niet zelden stond ik verwonderd van de vorderingen die ze plots maakten en hoe slim ze waren om te bekomen wat ze wilden. Twaalf jaar terug is onze oudste dochter komen meehelpen in de opvang. Het was niet altijd gemakkelijk. De lach van de kindjes en de dankbaarheid van de ouders maakten veel goed. Na heel wat wikken en wegen, hebben we vorig jaar beslist met de opvang te stoppen en terug buitenshuis te gaan werken. De opvang bij mij thuis liep nog tot half juli van dit jaar. Zo bracht ik de ouders niet in de problemen. Onze dochter is nu bij haar thuis in Leisele onthaalmama. Via deze weg wil ik alle ouders bedanken voor het vertrouwen, de samenwerking, de vele toffe babbels, … Hierbij vergeet ik zeker onze kinderen en mijn man Johan niet. Een hele grote dankjewel voor hen, want soms moesten de kinderen af en toe al op een vroeg uur hun kamer afstaan. Voor hen was het ook niet altijd gemakkelijk … zoveel jong geweld in huis! Nog een leuk detail: het laatste kindje dat ik bij mij heb ingeschreven, is het zoontje van de zus van het kindje waarmee het begon. De cirkel is rond. Martine Vandenabeele © foto - familie Prinsier-Vandenabeele 9
10 Online Touch Home