Als kind moest ik in het voorjaar ons grasveld afspeuren op zoek naar paardenbloemen. Mijn ouders wilden niet dat het gras ‘ontsierd’ werd door dit verfoeide onkruid! Dus kroop ik op de knieën, gewapend met een aardappelmesje, het hele gazon door om de ontluikende plantjes met wortel en al te verwijderen. Ik begrijp tot op heden niet waarom dit in godsnaam nodig was! Uit esthetisch oogpunt hoefde dit echt niet, want met vier ravottende kinderen was een gemillimeterd Brits grastapijt sowieso een utopie! Wat later kwam ik te weten dat deze ongewenste plant veel nuttige eigenschappen heeft. Gezien dit kruid echter maar ‘gewoontjes en onopvallend’ is, gaan we er vaak aan voorbij! Daarom wil ik deze nuttige plant eens onder de loep nemen. Johan Dezutter De bloeiwijze bestaat uit een solitair bloemhoofdje met gele lintbloempjes, op een holle stengel. Na de bloei vormt zich een witte pluizenbol die de zaadjes afgeeft aan de wind. De plant bevat een melkwit sap, dat na breken of kneuzen naar buiten stroomt. Naamgeving Paardenbloem, pissebloem, beddenpisser, molsla, leeuwentand, paardensla, wilde suikerij, hondensalade, melkwied, … ‘Paardenbloem’ vindt zijn oorsprong in het feit dat paarden ze heel graag eten. Beddenpisser en het Franse pissenlit duiden aan dat de plant een vochtafdrijvende werking heeft. Verspreiding, vindplaats, beschrijving De paardenbloem, waarvan zo’n 200 ondersoorten bestaan, is oorspronkelijk afkomstig van CentraalAzië. Aanvankelijk verspreidde de plant zich in het noordelijk halfrond, maar heeft op heden bijna de hele wereld veroverd (tot op 2000 m), behalve de tropische gebieden. Men vindt de paardenbloem op ongeveer elke soort ondergrond, maar bij voorkeur op gras- en weiland, braakliggend terrein, bermen, hellingen en dijken. Het is een winterharde plant van 5 tot 50 cm hoog, met een penvormige wortel die tot 1 meter diep kan groeien. De bladeren zijn helder groen, onbehaard, langwerpig en gelobd of getand; soms zelfs gaafrandig. 8 Geschiedenis en gebruik Na gebruik in de Chinese (7de (10de -11de 15de de Europese kruidenboeken. Bij de Chinese geneeskunde werd een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de therapeutische werking van de bladeren (urinewegen) en deze van de wortel (leverfunctie). Verse jonge bladeren worden als sla gebruikt en passen perfect in een lentekuur. Van de gedroogde en gebrande wortel werd een koffiesurrogaat gemaakt. De bladeren worden best geoogst en gegeten voor de bloei. Na de bloemvorming smaken zij erg bitter! De wortel wordt in de herfst geoogst, als die rijk is aan inuline. Wie het volledig kruid wil oogsten voor infuus, doet dit best in de lente (april-mei). eeuw) en Arabische eeuw) geneeskunde, wordt er pas in de eeuw melding gemaakt van de paardenbloem in
9 Online Touch Home