“Kinderen van de IJzer” wordt een heel dik boek, en het schrijven ervan is voor mij heel intens omdat het zo dicht bij mij ligt.” © foto - Jan Geysen al werden ze in hun moedertaal door zusters van bij ons opgevoed. Daarbij waren de Fransen niet zo blij met die kinderkolonies. Ze werden er opgevoed in een voor hen vreemde taal. En dat ze door nonnen onderwezen werden, werd in Frankrijk, waar kerk en staat strikt gescheiden zijn, niet geapprecieerd. In onze streek, meer bepaald in Wulveringem, werd beslist zo’n opvang voor kinderen te organiseren. Met het doel om de kinderen weg te houden van de gasaanvallen, van de soldaten en van het oorlogsgeweld. Koningin Elisabeth liet hier twee scholen bouwen die de naam kregen van haar kinderen. Daarvoor bracht ze de geldelijke middelen bijeen om dit project te financieren. Zij kwam er geregeld op bezoek. Een betonnen plaat met “School van de Koningin 1915-1918” verwijst er naar die plaats. In de Lobbestraat te Wulveringem, ter hoogte van de Katjeshillestraat, zie je zuidwaarts de op een grote villa lijkende reconstructie van het hoofdgebouw. Samen met andere kinderen deed de dochter van Koningin Elisabeth in 1916 er haar plechtige communie. - zie foto bovenaan - “Mijn overgrootouders die in die boerderij ginds verbleven, woonden op een kruispunt van onze familiegeschiedenis, en die van vele anderen. Als ze op de dorpel van hun voordeur stonden, keken ze naar de barakken met de kinderen. Hun eigen drie dochters en twee zoontjes zaten toen ver in dat onbereikbare Parijs, terwijl ze net zo goed hier in het kamp vlakbij hadden kunnen verblijven. En als ze op de dorpel van hun achterdeur stonden, hoorden ze het kabaal van het front. ‘t Is te hopen dat onze jongens dáár niet zitten, zeiden mijn overgrootouders tegen mekaar. Ze waren er bij, bij de gevechten aan Stuivekenskerke, zo bleek later. Maar ze hebben het overleefd. Je ziet, deze plek hier is voor mij relevant.” Wandeling tussen de graven ... “Om een idee te geven van hoe nabij mijn eigen verhaal me hier komt in Wulveringem. Omdat de zon scheen ging ik zonet een wandeling maken rond het kerkhof. Ik kan bij al die graven blijven staan, ze hebben me altijd iets interessant te vertellen. Mijn oog viel vandaag op het graf van Florence Windels. Het hoofdpersonage van mijn boek is mijn overgrootmoeder Marie-Louise Windels. Ze vlucht in de oorlog naar Wulveringem. Maar tot mijn grote verrassing vind ik hier het graf van haar zus? Haar zus is dan ook nog eens getrouwd met een 3 Louwagie, de naam van mijn grootvader. Dat is een bevestiging van wat ik al weet: mijn familie is één groot kluwen van Louwagies, Vandewalles, Windels, Vandenberghes, die allemaal met elkaar trouwden, en allemaal heel veel kinderen kregen, waardoor ik mijn hele kindertijd lang geen touw heb kunnen vastknopen aan mijn familiebanden. O-ve-ral waar ik kwam, zeiden de mensen dat ze familie van me waren. Vroeger vond ik dat beklemmend. In hindsight weet ik dat dat onschatbaar waardevol is. Als er iemand is in Wulveringem die me nog kan vertellen hoe Florence in Wulveringem terecht is gekomen, dan verneem ik dat graag. Is mijn overgrootmoeder naar hier gevlucht omdat haar zus hier woonde? Is haar zus naar hier gekomen omdat mijn overgrootmoeder hier al was? En is Florence tot aan haar dood hier gebleven omdat de oorlog haar tot hier heeft gebracht? Erg belangrijke vragen, voor mij en voor mijn boek.”
4 Online Touch Home