In de Westhoek ervaar ik dat dikwijls. Hier heb je iets dat je bvb. niet in Antwerpen hebt, niet in Limburg hebt. Je hebt die weidse horizon die uitnodigt tot reflectie. Er zijn minder objecten in je onmiddellijke omgeving die je aandacht vragen. Dat is heel anders dan in een stad wandelen. Hier is het een streek die gedompeld is in de geschiedenis. Als je vanaf Het Blauwhuis het dorp ziet, dan zie je de kerk, een beeld dat er zoveel honderden jaren ook was. Je voelt je als een deel van die geschiedenis. In een stad is dat niet zo gemakkelijk om dat gevoel te hebben: het is een mengeling van een hedendaagse en een historische omgeving. En als je hier rondfietst in de Westhoek zie je dat er hier oorlog geweest is, zie je de kerkhoven. En de oorlog doet je denken aan de verschrikkelijke dingen die er gaan gebeuren. Bij mij wordt hier in de Westhoek die melancholie zo gemakkelijk opgeroepen. Door het fietsen in dit schitterende landschap kom je op een plek met een oorlogskerkhof waar je aan die verschrikking wordt herinnerd. Daardoor koester je misschien het heden des te meer. Het is een schommeling: van het bittere en het zoete … Dit en het zicht op dit kerkhof van Wulveringem maakt deze streek voor mij zo uitzonderlijk en perfect voor het onderwerp waar ik nu over aan ’t schrijven ben, een artikel over destijdse melancholie. Interview Stef Duron © foto - Robin Van den Bossche 6
7 Online Touch Home