KERKHOFJE TE BEAUVOORDE Hier rusten zij, de eensgezinde doden, gereduceerd tot bot of as. Bij leven had wellicht niet één verwacht nog veel bekijks te zullen hebben van wie hun bovengronds geen zier kon schelen. Maar in hun souterrain twee vadem diep lijkt het thans tijd om zich te excuseren voor hoe verdomd verkeerd zij konden zijn. Soms maakte iemand zich terloops van kant. Een ander kreeg een dakpan, kanker, Spaanse griep, een oorlogje tegen. Maar allen vonden hier muisstille vrede. Het is een schrikkeljaar, de laatste februari. Geen wonder dat ik somtijds twijfel of ik nu wel of niet besta. Tussen narcis en sneeuwklokje slenter ik een beetje bluesy, voorbij de plek waar douairière Julienne en haar genegen jonker Merghelynck in de beschutting van een luisterrijke zerk iets minder obsessief verliefd liggen te zijn. En provisoir verpoosde ginds een dichter, nadat hij ruim een eeuw geleden, een doodsmak had gemaakt onder een trein. Maar liefst pauzeer ik bij een roestig graf van Rachel Rijckeboer of Romanie Pladijs. Ik staar naar een onleesbaar epitaaf, dat mij, vanouds vertrouwd, toch overvalt: Hier is het, nergens elders moet je zijn. Luuk Gruwez © foto - Robin Van den Bossche 4
5 Online Touch Home