40 jaar Toneelkring St.-Omaar Beauvoorde preus lik fjirtig © alle foto’s - St.-Omaarsgilde 22 september werd tijdens een academische zitting in het OC Caroline teruggekeken naar 40 jaar SintOmaarsgilde, de Beauvoordse toneelking. Graag maak ik hier een plaatsje vrij voor de speeches die er gehouden werden. Speeches in willekeurige volgorde Burgemeester Peter Roose Kwatongen zeggen wel eens dat politici geboren toneelspelers zijn. Maar wanneer we vandaag de nationale politieke actualiteit volgen dan merken we inderdaad meerdere toneelvormen van drama, tragedie en soms klucht. Climax en anticlimax zijn in elk geval verzekerd, in de Brusselse milieus. Dichterbij in de Westhoek werd de afgelopen jaren heel wat onderzoek gedaan naar de vitaliteit van onze dorpen. Menig vorsers doorkruisten het landschap van de Westhoek op zoek naar die kenmerken die een veerkrachtig dorp omschrijven. Vaak worden dan uitdagingen geformuleerd waarmee dorpsbewoners te kampen hebben op het vlak van aanbod van basisvoorzieningen, de bereikbaarheid van het dorp, de graad van pendelen, het participeren in sociale verbanden, het gemis aan sociale relaties, de woon- en zorgbehoefte, de vervoersarmoede, … Terechte vragen, maar te vaak negatief geconnecteerd. Te weinig wordt stilgestaan bij de impact van een bloeiende culturele vereniging, is het nu een harmonie of een toneelvereniging, of een dynamische feestcommissie die als katalysator kan werken voor een veerkrachtig dorp. De toneelvereniging St.-Omaar bewijst vandaag met haar 40 jarig bestaan in de fleur van een mensenleven te zitten. Zij zorgt voor een echt verbindend karakter bij de dorpsbewoners. Want het spelen van toneel vraagt heel wat vrijwilligers : zowel voor en achter de schermen. Het bij voorkeur rekruteren van de vrijwilligers in het dorp garandeert het authentiek karakter van de vereniging. Wat veertig jaar terug mogelijks als een droom is ontstaan, is vandaag uitgegroeid tot een boeiend toneelboek. In het rijkgevuld boek van St.-Omaar valt meteen op – wanneer je dat boek openslaat - dat gedurende 40 jaar een geweldige ledengroep die toneelvereniging grootgebracht heeft. En bovendien lees je tussen de regels dat het enthousiasme en het samenhorigheidsgevoel van al zijn leden, de creativiteit van zijn decorploeg, het vakmanschap van hun technici hun sterkste wapens waren en nog zijn om van St.-Omaar te maken wat het vandaag is. Een toneelvereniging die bewust toneel wil spelen voor het volk. Volkstheater waar de toeschouwer zich gemakkelijk in herkent. Tragikomedies waar de levensproblematiek niet uit de weg gegaan wordt. Onvergetelijke kerstsfeer. IJzige spanning en dolle komedies, deur in, deur uit. Muziektheater, straattheater, monologen…, wat een gevarieerd aanbod gedurende die 4 decennia. Elke vereniging die zichzelf respecteert heeft een patroonheilige zoals de muzikanten en de koren die de H. Cecilia vieren. De toneelspelers zouden op 7 november een zekere Willibrord moeten vieren. Maar de toneelspelers van Beauvoorde kozen voor de naam St.-Omaar, zoals de naam van de voormalige parochiekerk te Vinkem (maar ook verwijzend naar Booitshoeke, Adinkerke, Alveringem, Beveren a/d IJzer) verwijzend naar de eerste bisschop van Terwaan die in opdracht van koning Dagobert I de Germaanse Morinnen opnieuw moest kerstenen. De Orde is heden 40 jaar jong. En heeft een bijzonder moeilijke periode kunnen trotseren: met name de naoorlogse periode, gekenmerkt door de opkomst van een heuse en overrompelende vrije tijdsindustrie. Meer nog de toneelvereniging is erin geslaagd om steeds authentiek te blijven. Om opnieuw, voor de zoveelste keer, op te staan na het vallen van het doek. Een impuls om hogerop te gaan. Om nieuwe horizonten te verkennen. Om zichzelf, nog maar eens, op de proef te stellen, uit te dagen. Want is dat niet de mooiste, menselijk ambitie, die een toneelspeler zich kan stellen? Zichzelf overstijgen, in een confrontatie mét zichzelf, met zijn of haar medespelers en met het publiek? Zichzelf overtreffen in een rol? Om zo, doorheen de inleving in en de verpersoonlijking met een personage, een sterkere vertolker te worden. Maar ook met de betrachting om niet alleen een nog meer overtuigende vertolker te worden van het gespeelde, maar ook en misschien bovenal steeds meer en steeds beter een mondige vertolker te zijn van de eigen wil, van het eigen inzicht, van het eigen kunnen. Het theater is steeds een authentiek middel geweest tot culturele ontvoogding, tot intellectuele zelfontplooiing en niet louter als artistiek doel op zich. Dit is onmiskenbaar één van de kernelementen van het amateurtheater. Laten we dit dan ook met veel plezier koesteren voor de volgende 10 jaar in de richting van het half eeuwfeest. 1
2 Online Touch Home