Gen. De Wimpffen ging onmiddellijk dwarsliggen en ging niet akkoord bij het horen van de voorwaarden: neerleggen der wapens en krijgsgevangenschap voor het ganse leger. Het overleg werd afgebroken en om 01 u vertrok de Wimpffen terug naar Sedan voor Krijgsberaad met zijn divisiegeneraals en korpscommandanten. De stijfkophouding van de Wimpffen maakte een stemming nodig wie de strijd wou hervatten: 30 van de 32 stemmers vonden bij consensus dat het nu welletjes was geweest. Ze wensten de strijd te staken met het vooruitzicht van een nodeloos bloedbad. Maar de Wimpffen bleef halstarrig en weigerde de onderhandelingen opnieuw aan te vatten. De ochtend van 02 september verscheen Nap III zelf in diens plaats voor een ontmoeting met kanselier Von Bismarck. De twee ontmoetten elkaar halfweg Sedan en Dochéry voor een langdurige bespreking in een klein huisje langs een steenweg. Op de vraag die Kon. Wilhelm I had meegegeven voor Nap III, of hij vredesgesprekken genegen was, wees Nap III erop dat in Parijs de regering op apegapen lag en niemand garant stond ter uitvoering. Het moment Von Bismarck Von Moltke liet komen om met Nap III de capitulatie verder te bespreken, kwam Nap III met een raar voorstel op de proppen om het gehele Franse leger over te brengen naar Belgisch grondgebied. Von Moltke was achterdochtig, vertrouwde Nap III voor geen haar en trok naar Kon. Wilhelm I om die hierover in te lichten. Die dacht aan vertragingsmanoeuvres. Trouwens wat moest België in godsnaam aanvangen met 100.000 Fransen? Het ingestelde ultimatum van 09.00 u dreigde te verstrijken en de Wimpffen werd gesommeerd te laten weten wat hij ermee zinnens was. Hij kreeg een duidelijke boodschap dat indien tegen 10 u geen capitulatie was afgesloten, het bombardement in alle hevigheid zou hernemen. Hij ging met tegenzin overstag, beseffende dat hij verantwoordelijk zou worden gehouden voor een te vermijden bloedbad. De door Von Moltke gestelde voorwaarden van de capitulatie werden zonder aarzelen of veel plichtplegingen om 11 u ondertekend in het kasteel Bellevue bij Frénois. (afb. onder: Napoleon III geeft zich over aan Kon. Wilhelm I) Op slag was het ganse Franse leger krijgsgevangene. Legervoorraden, wapens, ge schut, adelaars, vaandels, paarden, de krijgskas en de Sedanvesting werden terstond in beslag genomen. Na de ondertekening van de capitulatie op het kasteel Bellevue greep daarna nog een kleine bijeenkomst plaats van een kwartier tussen Nap III en Wilhelm I. Daarop werd Nap III al over Belgisch grondgebied met Pruisische escorte naar Willemshöhe overgebracht, naar zijn krijgsgevangenenverblijf ver in het Duitse binnenland bij Kassel op 02 september 1870. © Wikipedia Aanstonds werd begonnen met het ontruimen van het slagveld en de vesting Sedan, zoals in de voorwaarden was bedongen. Slechts een 3000 man was ontsnapt naar België en aldaar ontwapend. Op het slagveld trof men 3000 gesneuvelden en 14 000 gewonden aan, zijnde een verlies van 17 000 man. Verder waren reeds eerder 21 000 man gevangen genomen na het débacle van Beaumont/Mouzon. 39 Generaals, 230 stafofficieren, 26 000 onderofficieren en 83 000 manschappen werden naar kampen gedeporteerd. Uiteindelijk waren het er ongeveer 100 000 en werden de hoge officieren naar huis gezonden. Met het plaatsen van hun handtekening verbonden zij zich ertoe, de wapens niet meer op te nemen tegen Duitsland, op straf van hoogverraad en onmiddellijke executie. Het Franse leger liet op het slagveld 419 stuks veldgeschut en Montigny-mitrailleurs en 139 stuks vestinggeschut achter. Het Franse leger van 120 000man was bij de capitulatie sedert 2 dagen verstoken gebleven van levensmiddelen, en zat opeengepakt in en rond de vesting Sedan in weinig benijdenswaardige sanitaire toestanden en de hoogste ellende na de beschieting. Gen. Bazaine zat ingesloten in de vesting van Metz sedert 19 augustus en zag de hoop op ontzetting met de dag slinken. Na meer dan 2maanden was de toestand zo precair dat hij eveneens capituleerde op 29/10/1870. Afgesloten van de buitenwereld wist hij niet dat reeds op 02 september het keizerrijk had opgehouden te bestaan. 133 à 173 000 uitgehongerde krijgsgevangenen uit Metz kwamen de vorige groep aanvullen: vuil, vies, smerig, ondervoed en heel wat onder hen ziek!!! Kort daarna brak een pokkenepidemie uit, gevolgd door tyfus die zivh over Europa verspreidde en naar schatting een half miljoen slachtoffers maakte. Door het transporteren van Franse krijgsgevangenen en het meenemen van uniformen van dode soldaten kon de ziekte zich makkelijk verspreiden. Zowel België als Nederland werden door deze gesel ernstig getroffen: wij kregen met 30 000 doden af te rekenen en de Nederlanders met 23. 000. 3
Online Touch Home