dan is de rekening vlug gemaakt. Deze bedragen zullen ondertussen waarschijnlijk niet meer exact dezelfde zijn, maar waar de lokale munt vroeger 40 Dalasis voor 1 euro waard was, is die ondertussen sterk gedevalueerd tot 56 Dalasis voor 1 euro. Maar ik wijk af. Waarom moeten die dochters langer studeren? Omdat ze dan verdorie minstens twee kinderen minder op de wereld zetten, een diploma kunnen behalen, hun eigen toekomst kunnen bepalen! Tijdens een bezoek aan de lagere school in Mariama Kunda, besloot ik Foster-parent te worden van Mariama Barrow, een meisje van 12, om haar de kans te geven om verder te studeren. Dit was de beste investering die ik ooit deed! Ondertussen is zij 24 jaar, heeft een hogeschooldiploma boekhouding, heeft werk en een vriendje, maar nog steeds geen kinderen! Een verstandige jonge vrouw die weet wat ze van haar leven wil maken, en daarbij zijn kinderen niet de eerste prioriteit. Ondertussen betaalt zij het schoolgeld van haar jongere zusje! De meeste meisjes die aan hun dertiende niet langer kunnen studeren en thuis moeten blijven, raken binnen de kortste keren zwanger; het is dan nog vaak van een buurman of een nonkel die zijn poten niet kan thuishouden. Tijdens al mijn pleidooien bij de moestuinvrouwen, werd ik slechts één keer onderbroken. Inderdaad! Door een man die vroeg ‘waar ik mij mee moeide’… Na drie weken elke dag op pad, was het grootste deel van het materiaal op de voorziene bestemmingen aangekomen. Ik had echter nog één rolstoel in reserve gehouden. Precies alsof ik een voorgevoel had, dat ik die nog ergens nodig zou kunnen hebben. Op een kruispunt, langs de drukke kustweg tussen Kololi en het toeristisch centrum van Senegambia, zat elke dag een man te bedelen. De man had geen voeten, noch enkels. Het uiteinde van de onderbenen waren met zwachtels omwonden. Hij was Libanees van origine en sprak geen Engels of Frans, enkel zijn moedertaal. Toen we de garage van Nacofag Farmers aan het opruimen waren, laadde ik de overgebleven rolstoel in onze pick-up en reed naar het bewuste kruispunt. Ik haalde de rolstoel uit de laadbak en vouwde hem open. Met primitieve gebarentaal wees ik de man en de rolstoel aan. Twee seconden later zat de man in de rolstoel en weende tranen van geluk. Hij omhelsde mij innig. Het was een moment van immense voldoening. Drie weken later, toen ik al lang terug thuis was, kreeg ik telefoon van een vriend die fietsvakanties organiseert in Gambia. Hij belde om te melden dat de Libanese man weer aan hetzelfde kruispunt zat, in het stof, op de grond, …zonder rolstoel! Via een tolk was hij te weten gekomen dat ik, met het schenken van die rolstoel, hem eigenlijk zijn inkomen had ontnomen. Mensen dachten dat hij rijk was, omwille van die rolstoel, en schonken hem bijna geen geld meer. Hij moest dus de rolstoel thuislaten en terug door het stof, om zijn inkomen te vergaren. Zo ziet u dat goede bedoelingen niet altijd het gewenste effect hebben! Johan Dezutter 19
20 Online Touch Home