E en vacature op de site van de gemeente Haarlem, en toen ging het rap: Wisse kon aan de slag in Osnabrück, als Städtebotschafter. Een functie voor een jaar in het kader van de vele stedenbanden die Nederlandse gemeenten aanknoopten met buitenlandse steden. ‘Ontstaan vlak na de Tweede Wereldoorlog’, vertelt Wisse over de context. ‘Er was behoefte aan goede relaties en begrip, om nieuwe conflicten te voorkomen. De burgemeesters van Haarlem en Osnabrück ontmoetten elkaar in 1961, tijdens een zakelijk evenement.’ Veel stedenbanden bloedden dood in de nieuwe eeuw, maar die met Osnabrück is springlevend. De historische Westfaalse stad nam zelfs Wisses loonkosten voor haar rekening, zo veel belang hecht men eraan. De banden reiken verder terug dan 1961. ‘In Osnabrück is in 1648 de Vrede van Westfalen ondertekend, die wij kennen als de Vrede van Münster. Die maakte een einde aan de Tachtigjarige Oorlog met de Spanjaarden. Voor Nederland van groot belang dus. Tegelijk is er een relatie met de Dertigjarige Oorlog van 1618 tot 1648, tussen jonge koloniale mogendheden in Europa. Osnabrück presenteert zich als vredesstad en draagt dat graag uit. In het kader daarvan wordt voor herdenkingen een groot budget uitgetrokken.’ ‘In Nederland is men geneigd om de voordelen van zo’n vriendschapsband in twijfel te trekken’, weet Wisse. ‘Er wordt eerder gevraagd wat zo’n partnerschap concreet en economisch oplevert. In geld uitgedrukt misschien niet meteen veel. Maar Duitsland is onze grootste handelspartner. Het gaat erom dat we elkaar beter leren kennen en het eigen perspectief te verrijken. In Duitsland zal die vraag niet zo gauw gesteld worden.’ Zijn verklaring? ‘Misschien heeft Duitsland een andere visie op de Europese samenwerking dan Nederland.’ JOPENBIER Wat was het takenpakket van Wisse? ‘Ik promootte Haarlem in Osnabrück en leidde de uitwisseling tussen beide steden en delegaties in goede banen.’ Hij somt de deelnemers en gasten op: ‘Bestuurders, raadsleden, ambtenaren, scholieren, sportverenigingen, musea of orkesten. Ik organiseerde drie grote evenementen, onder meer een Partnerschaftstag en een Duits-Nederlandse ontmoetingsavond. Ik nodigde jong Haarlems muzikaal talent uit, en interessante sprekers. Ik werkte aan een jongerenproject rond de onderwerpen klimaat en politiek. Voor Osnabrückers regelde ik een zo ge heten Bürgerreise naar Haarlem. Met een bezoek aan Teylers Museum, rondleiding, lunch en natuurlijk Jopenbier. Ook kwam een delegatie naar het Haarlems bloemencorso. Verder vertaalde ik correspondentie over genoemde ontmoetingen.’ Het ambassadeurschap betekende Wisses kennismaking met het kantoorleven. Op z’n Duits dan. De onderlinge omgangsvormen verschillen nogal: ‘Duitsers dutzen collega’s niet op het werk; ze spreken elkaar aan met ‘u’. Zelfs studenten! Duitse mails schrijf je ook volgens die beleefdheidsnormen. Sehr Geehrte Herr und Frau. Klinkt stijfjes, maar in Duitsland wordt dat beleefd als vorm van respect.’ Osnabrück heeft elf partnersteden en vijf ambassadeurs. ‘Zo’n internationale omgeving waarbij alle ambassadeurs ook nog hun eigen cultuur meebrengen geeft een bijzondere mix.’ Van z’n leven vergeet Wisse door de teamvergaderingen niet dat Duitsers zoetekauwen zijn. ‘Op onze wekelijkse teamvergadering nam ieder om de week lekkers uit eigen stad of land mee. Ik maakte poffertjes en suikerbrood. En voor de Duits-Nederlandse ontmoetingsavond kocht ik kaasstengels en bokkenpootjes. De naam van de lekkernij moest in het Duits vertaald, dus die laatsten werden Ziegenbockbeinchen’, vertelt hij met smaak. Het werk in Osnabrück vond Wisse zo leuk dat hij zocht naar iets wat in dezelfde lijn ligt. Een wens die inmiddels is vervuld. Ten tijde van de publicatie van dit magazine is hij net een paar weken aan de slag als junior beleidsmedewerker bij de Interreg Deutschland-Nederland in Kleef, net over de grens. 43
44 Online Touch Home