0 r n n s - f - - - k - r n - - t e - n - r - n t - e - . - - t t a - r - t e g April 2020 | Zicht op Steenwijk Makelaarspraat Oud vrouwtje Ik heb een auto en een motor. Het ene voertuig gebruik ik vooral zakelijk -ik maak nogal wat kilometers op jaarlijkse basis-, het andere bijna uitsluitend privé. Ik ben niet een heel rustige autorijder, al oog ik achter het stuur misschien als een oud vrouwtje met één been en een gezichtsstoornis. Ik heb eigenlijk nooit haast, zorg dat ik altijd op tijd vertrek en kom nooit te laat. Dat zit in de aard van het beestje. Om een variant op Johan Cruijff aan te halen: als je ergens te laat komt, had je eerder moeten vertrekken. Dat doe ik dus, op tijd vertrekken. Dan hoef ik nooit te racen om op tijd te zijn. Ik ben een nette rijder en dus ook niet van de blikschades. Ik heb mijn handen altijd in de tien-voor-twee houding aan het stuur, precies zoals me dat ruim dertig jaar geleden is geleerd. Ik kijk, als ik een voorrangsweg nader, altijd net iets langer naar beide zijden dan andere doorsnee burgers. Ik doe dat volgens het zebrapad-principe: eerst naar links en rechts gekeken, dan pas oversteken. Als een trein voorbij is, wacht ik immer tot de overwegbomen helemaal richting hemel wijzen, en alle bellen letterlijk gestopt zijn. Dan pas waag ik de oversteek. Eerder kan levensgevaarlijk zijn en het scheelt niet meer dan een fractie van een seconde. Het is overdreven te zeggen dat een tweede, derde of vierde baan op ‘s Rijks snelwegen niet aan mij zijn besteed, maar ik maak er bij voorkeur geen gebruik van. Ik rijd tevreden door op de rechterrijbaan, omdat ik tóch geen haast heb. Totdat ik écht een oud vrouwtje met één been en een gezichtsstoornis voor me tref. Zo’n sukkelende Daf-rijder die niet weet waar het pientere pookje voor dient, waardoor ik vol in de remmen moet. Dan gaan de linkerknipperlichten uit, gaat de rechtervoet op het gas, passeer ik obstinaat-hoofdschuddend en zorg ik dat ik minstens een kilometer verder ben voordat ik weer naar rechts ga. Waarom vertel ik dit? Omdat ons leven de laatste maanden heel erg op dat van dat oude (voorzichtig rijdende) vrouwtje is gaan lijken. Vroeger was zij misschien wel een stevig doorrijdende chauffeur, maar ze zal niet kunnen aanstippen wanneer dat veranderd is. Het zal bij haar geleidelijk aan gegaan zijn. Hoe anders dan bij ons. Onze wereld kwam vol op de remmen tot stilstand. Wij kunnen misschien wel op de dag, op het uur nauwkeurig aangeven wanneer dat was. Ons leven veranderde in-enen van bruisend, vol gezelligheid, levendigheid, avontuur, onbezorgdheid en voor velen met een prachtig toekomstbeeld, in een leven van angst, onzekerheid en opperste voorzichtigheid, met ziekte en dood om ons heen. In een wereld waarin we onze naasten niet meer mogen knuffelen en onze vrienden niet meer mogen bezoeken. In een stilstaande wereld waarin we nauwelijks meer kunnen genieten, waarin opa’s en oma’s niet meer hun pasgeboren kleinkinderen mogen aanraken. Waarin we gedwongen zijn onze ouderen voor hun eigen bestwil op te sluiten in hun tehuizen, waarin we onze verjaardagen in alle eenzaamheid moeten vieren en onze overledenen noodgedwongen niet kunnen begeleiden naar hun laatste rustplaats. De een ziet het als een wake-up-call, voor onszelf, onze naasten, ons land en onze wereld. Dat het na corona toch echt anders moet met onze consumptiemaatschappij, onze overvloed, onze vervuiling, kortom: met onze aarde. Anderen laten het gedwongen-gelaten over zich heen komen. Volgen netjes alle voorschriften op, gaan alleen boodschappen doen -met karretje, blijven zoveel mogelijk thuis, houden anderhalve meter afstand, wachten totdat het overgaat en de overheid ons weer toestaat ons leventje weer op te pakken, hoe dat er straks ook uit zal zien. En ik? Ik kan niet wachten totdat alles weer ‘normaal’ is en ik onbezorgd weer aan het werk kan gaan, gewoon bij iemand de hand op de schouder kan leggen of sowieso een hand kan geven! Ik wil weer ‘ouderwets’ kunnen gaan autorijden, zorgeloos naar Frankrijk kunnen reizen en weer proosten aan een tafel vol vrienden en familie. En als ik op de snelweg weer achter een oud vrouwtje met één been en een gezichtsstoornis in een Dafje terecht kom? Dan zal ik haar inhalen, rustig, bedaard, kalm. En als ik naast haar rijd zal ik haar een knipoog geven en even zwaaien. Want dan ben ik oprecht blij dat ook zij corona heeft overleefd. Woldpoort 1A - 8331 KP Steenwijk - Telefoon 0521 521 521 www.hetmakelaarshuis.nl Taxatie - Aankoop - Verkoop www.boshuismedia.nl | info@boshuismedia.nl 7 Edwin
8 Online Touch Home