“Samen lunchen aan de eerste tafel in het Grand Café” Meneer Gerrets vertelt over zijn bijzondere leven Als u rond een uur of 12 het Grand Café van Landscheiding binnen loopt, is het eerste tafeltje standaard bezet. Hier zit Peter Gerrets, samen met zijn vaste clubje, waar hij geniet van zijn broodje. “Ik zit daar met een echtpaar, dhr. Berendsen en met mw. Van der Hulst. Als 72-jarige ben ik de benjamin van de club. Maar dat merk ik niet. Ondanks het grote leeftijdsverschil ervaar ik echt vriendschap. Ik zou geen andere tafel willen, ik heb zoveel plezier,” vertelt meneer Gerrets enthousiast over het wonen in Landscheiding. In september 2021 kwam meneer Gerrets wonen in woonzorgcentrum Landscheiding. Hier ging een periode van ziekenhuizen, verpleeghuizen en een hospice aan vooraf. Wat begon met een klein aan zijn teen waarvoor hij in februari 2021 naar de dokter ging, resulteerde in amputatie van zijn twee onderbenen. “Sinds het bezoek aan de huisarts ben ik niet meer thuis geweest. Dat was heftig, maar mijn zus heeft af en toe foto’s meegenomen waardoor ik mijn huis nog wel kon zien,” vertelt meneer Gerrets. Zijn ziekte werd zo erg dat hij na de amputatie voor een volgende keuze werd gesteld; iets wat hij zelf nog altijd moeilijk vindt om te bevatten. “De artsen zeiden tegen me dat mijn andere been verder geamputeerd moest worden. Ik zou dood gaan als ik dat niet zou doen. Maar ik voelde dat ik het niet moest doen. Ik zei tegen God: ‘voordat ik sterf wil ik nog in een tuin liggen’. En dat gebeurde. Want ik werd overgeplaatst naar een hospice waar ik elke dag heerlijk in de tuin kon liggen,” vertelt meneer Gerrets. “Ik had in het hospice een prachtige kamer met een erker, maar ik was graag buiten. Genieten in het zonnetje Elke dag reed de verzorging patiënten met bed en al de tuin in. Iedereen zocht dan een eigen boom uit waar je onder ging liggen. Ik kon daar de hele dag blijven, het was geweldig. Als het iets te warm was, kreeg je een parasol. Uit een heel menu koos je vervolgens wat je lekker vond om te eten, bijvoorbeeld zelfgemaakte appelmoes en rabarber. en ik kon tot zonsondergang buiten blijven. Heerlijk. In het hospice ging een andere arts naar mijn wonden kijken. Ik kreeg nieuwe medicijnen, en mijn been genas. Ik voelde me beter dan ik me ooit had gevoeld! In juli kwam ik in het hospice terecht en in september was het been helemaal genezen,” vertelt meneer Gerrets. “Het is echt een wonder dat het zo snel is gegaan.” De trein dwars door de boekenkast “Ik was beter, dus paste niet meer in het hospice. Mijn zus en zwager zijn toen naar het appartement gaan kijken in Landscheiding. Bij het hospice werd ik uitgezwaaid met een erehaag. Het komt in een hospice natuurlijk niet vaak voor dat iemand weer “Iedereen had een eigen boom” 4 CARDIA MAGAZINE APRIL 2022
5 Online Touch Home