Eize Wind is 84 jaar, gepensioneerd en vrijwilliger bij Tabitha. Elke maandag maakt hij met een groep bewoners een mooie wandeling. “Het is belangrijk om in de buitenlucht te zijn. Dat geeft afleiding,” vertelt Eize. Hij mag zich met recht een doorgewinterde wandelaar noemen. Ruim 6 jaar lang wandelde hij met zijn vrouw achter de rolstoel. “In de ochtend wandelden we ruim een half uur, ’s middags ruim 1,5 uur. Dan haalde ik haar op bij Tabitha na het ontbijt, dronken we eerst een kopje koffie en gingen we daarna aan de wandel,” vertelt Eize Wind. Hij heeft niet alleen veel betekend voor zijn vrouw, maar ook voor kwetsbare mensen in nood. U heeft gewerkt als voorganger bij het Leger des Heils. Kunt u hier meer over vertellen? “Ik ben geboren in Friesland op het platteland. Elk jaar kwam er een boot van het Leger des Heils. Ze hadden een tent bij zich die ze neerzetten in het dorp. Daar werden samenkomsten georganiseerd en in de middag activiteiten voor kinderen. Ik vond dat zo leuk, dat ik van jongs af aan al wist dat ik bij het Leger des Heils wilde werken als heilssoldaat. Bij het Leger des Heils heb ik ook mijn vrouw ontmoet. Samen hebben we ons volledig ingezet voor het Leger des Heils op veel plekken in Nederland. Van Friesland tot Den Haag en de laatste jaren nog in Almere in een bestuursfunctie. We hebben ook altijd vakantiekampen geleid in Lunteren. Daar kwamen ongeveer 250 kinderen.” Waarom is het voor u zo belangrijk om mensen te helpen in nood? “Het geeft me diepe voldoening dat ik er kan zijn voor mensen en hen meer kan vertellen over het Evangelie. Naastenliefde is heel belangrijk voor mij. Ik wil me graag inzetten voor een ander, voor iemand die dat nodig heeft. Het werk als voorganger bij het Leger des Heils is me daarom op het lijf geschreven. Ik ben 9 jaar voorganger geweest bij het Leger des Heils aan de Prinsegracht. Daar hadden we ook een noodopvang. Hier kwamen mensen aan de deur die plotseling geen onderdak meer hadden. We hadden hier twee kamers voor beschikbaar. Soms was er een paar dagen niemand en dan stond er weer iemand voor de deur. We gaven ze onderdak en eten.” U bent ook een tijd mantelzorger geweest voor uw vrouw. Hoe was dit voor u? “Het is voor mij nooit een offer geweest. Ik was zoveel mogelijk bij haar. Toen ze nog thuis woonde, moest ik goed opletten of ze nog bij me was. Vanwege haar dementie kon ze veel vergeten. Ik was een keer bij een winkel aan het wachten in de rij. Toen ik me omdraaide, was ze weg. Een halfuur ben ik haar kwijt geweest. Op een gegeven moment heb ik haar opgegeven voor een verpleeghuis. Na drie jaar en vier maanden in Uitzicht gewoond te hebben, is ze naar Tabitha verhuisd. Ik vind de zorg voortreffelijk hier en uitzonderlijk. Het fijne is dat ik hier schuin tegenover woon, dus ik was elke dag bij haar in Tabitha. Ik zeg altijd dat ik in deeltijd in Tabitha heb gewoond. Ik heb elke dag met mijn vrouw gewandeld. Toen mijn vrouw overleed, heb ik me aangemeld als vrijwilliger om mee te wandelen met de groep. Buitenlucht is goed en het geeft mij ook wat afleiding.” CARDIA MAGAZINE APRIL 2023 15
16 Online Touch Home