Een open deur naar herinneringen In mijn werk als geestelijk verzorger probeer ik levensverhalen van mensen ‘tevoorschijn te luisteren’. Juist bij het ouder worden komen er vaak herinneringen naar boven. Op het gezicht van de bewoner zie ik ontroering, blijdschap of verdriet weerspiegeld, als verhalen worden gedeeld van de voorbij gegleden tijd. Ik vind het wezenlijk in mijn werk dat ik daarin iets kan betekenen. Dat ik deuren mag openen naar herinneringen, die vanuit de verborgenheid in het licht komen. Door ons levensverhaal met al zijn pracht en pijn te delen, kunnen we er ons soms ook beter toe verhouden en losse eindjes afhechten als dat mogelijk is. Herinneringen kunnen op verschillende manieren wakker geroepen worden. Op een PG afdeling gaat dat vaak door tastbare beelden, geuren of muziek. Zoals het volgende verhaal dat als een mooie herinnering met mij mee gaat. “Ik zie een deur wijd open staan, dan ben ik zeker welkom” Een bewoner staat bij de ingang van mijn kantoor op een afdeling voor mensen met dementie. Iedere dag maakt deze bewoner wel even een praatje. Dat doen veel bewoners als ze langs lopen en mijn deur open zien staan. Het levert mooie waardevolle ontmoetingen op: van het delen van de kleine dingen van de dag tot diep verdriet over de grote dingen van het leven. Even tijd en aandacht, een luisterend oor, een liefdevolle blik, het kan zoveel geven en de dag soms net iets lichter maken. Zoals vandaag, als de bewoner nog even blijft staan en zegt: “Nu ik die deur wijd open zie staan, moet ik opeens aan een lied denken dat ik leerde op de zondagschool; ‘ Ik zie een poort wijd open staan’. “Wat mooi”, zeg ik. “Kom, dan luisteren we er even naar” en ik zoek het lied op. Even later klinken de stemmen van een mannenkoor door mijn kamertje. Hij staat naast me en samen zingen we de oude, voor hem zo vertrouwde woorden. ‘Ik zie een poort wijd open staan, waardoor het licht kan stromen’ en dan het refrein: ‘die poort staat open ook voor mij’ Tranen glijden over zijn gezicht, ik pak zijn hand en als de klanken van het orgel wegsterven, vraag ik wat hem zo ontroert. Hij kijkt me aan en in zijn blik zie ik heimwee, verdriet en verlangen. De woorden komen als vanzelf als hij vertelt hoe moeilijk het is dat er zoveel deuren dicht gaan in zijn leven. Zoveel wat letterlijk en figuurlijk is afgesloten voor hem, bedenk ik me. “Maar”, zegt hij, en de vreugde breekt er dwars doorheen: “er gaan zoveel deuren dicht, vandaag voel ik dat er deur open gaat.” Hij droogt zijn tranen, bedankt mij en begint aan zijn rondje over de gang. Straks zal hij weer langs komen… Ik blijf ontroerd achter en besef des te meer dat waar deuren dicht gaan, wij deuren kunnen openen en dat daardoor heen licht van boven kan stromen. Het oude lied raakt opeens het heden en krijgt een nieuwe betekenis. Janneke Bregman, geestelijk verzorger Tabitha CARDIA MAGAZINE DEC 2023 19 inspiratie
20 Online Touch Home