beleving niet met iets waar mijn hart lag. Dat moest met knokken. Ik deed oogkleppen op en vanaf dat moment bestond mijn leven uit studeren. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Toen heb ik laten zien wat ik waard was. Ik dacht toen nog dat ik de dingen die ik leuk vond wel kon gaan doen als ik de studie eenmaal af zou hebben. Maar na de universiteit ben ik dat knokken helemaal niet meer kwijtgeraakt. Ik ben gewoon hetzelfde blijven doen, alleen nu in een bedrijf in plaats van op de universiteit. Ik was achteraf gezien geen leuke collega, denk ik. Ik kon behoorlijk driftig en ongeduldig zijn, hield weinig rekening met anderen, want ik moest dóór. het lijkt erop dat je wegdreef van je passie… Wat dreef jou? Lachend: Ego. Helemaal! En vechten, gewoon knokken. Ik dreef op drift. Ik kreeg er ook een kick van, toen het goed ging. Ik was niet alleen cum laude afgestudeerd, maar kreeg ook de prijs voor de beste afstudeerscriptie in de werktuigbouwkunde in Nederland in dat jaar. En in het bedrijf ging dat door. Ik kreeg meer verantwoordelijkheden, promoties en was al snel de jongste manager op mijn niveau. Maar tegen de tijd dat ik vader werd, besefte ik dat er méér was om gelukkig van te worden. Ik kwam bij een leiderschapsprogramma. Daar leerde ik mensen kennen die met vergelijkbare thema’s rondliepen. Wat waren voor jou dan aanwijzingen dat jouw mechanisme van knokken, van drift, niet meer genoeg was? Ik denk niet dat ik dat toen al in de gaten had. Ik denk dat ik toen nog het idee had dat ik in plaats van minder, méér moest gaan doen. dus je was aan het rennen, je voelde dat het niet genoeg was en je ging harder rennen om het op te vullen… Zo voelde dat wel. Het echte vertragen is in het leiderschapsprogramma begonnen. hoe verliep dat? Het was iets wat ik nog nooit had gedaan. We trokken er vier dagen voor uit om ons af te vragen wat we meegemaakt hebben in ons leven en wat ons gevormd heeft. Daarna hebben we stilgestaan bij wat je naar de toekomst mee wil nemen en wat je achter je wil laten. En dat alles in een groep gelijkgestemde mensen Ik zag toen heel helder voor ogen dat ik dingen aan het doen was, die niet echt bij mij pasten. en hoe was die ontdekking? Bitterzoet. Ik had altijd allerlei rationalisaties bedacht waarom ik de dingen deed zoals ik ze deed. En daar heb ik mee afgerekend. Dat was het bittere deel. Ik moest zelf veranderen. 21
23 Online Touch Home