En… heb je nog ergens bij stilgestaan vandaag? Ik had een sollicitatiegesprek en daarvoor heb ik echt even stilgestaan bij het feit dat zij mij voor de tweede keer hadden uitgenodigd. Ze willen mij, dus vinden ze me goed. Ik merk dat ik het heel erg moeilijk vind om te geloven dat ik het kan. Maar het bedrijf kiest niet zomaar iemand. Het is een nieuwe functie met een nieuwe opleiding, en dat willen ze natuurlijk wel tot een succes maken. Bovendien heb ik een assessment gedaan dat bevestigde dat ik het kan. Dat moet ik nu alleen zelf ook leren accepteren. Ze willen mij en dat voelt heel goed. Voordat ik aan deze sollicitatie begon heb ik ook veel stilgestaan bij de vraag wat ik nu eigenlijk wil, waarom ik daar wil werken en waarom ik weg wil uit mijn eigen werk. Vorig jaar waren de tekenen dat ik niet goed bezig was eigenlijk al aanwezig, maar ik moest van mezelf toch steeds maar doorgaan. Ik kon de situatie niet zelf stop zetten. Mijn lichaam greep in. Ik kreeg heel erge buikgriep, ben erg ziek geweest. Toen moest ik wel thuisblijven. Ik was overspannen en baalde verschrikkelijk. Ik vond dat ik opgaf, terwijl ik geen opgever ben. Dat was nu juist de reden waarom ik thuiszat: ik wist niet wanneer ik moest stoppen. Ineens was ik helemaal op mezelf teruggeworpen. In die tijd heb ik inzicht gekregen in hoe het zo heeft kunnen gaan. Ik besefte dat ik graag van mijn vakinhoudelijke baan naar een managementfunctie wilde overstappen. En dat is precies wat ik nu ga doen. Ik ga de consultancy in en tegelijkertijd ga ik een opleiding doen tot bestuurder in de zorg. Nu ben ik langzaam begonnen weer te bewegen en dat is heel fijn. Ik ben er nog wel wat onzeker over. Maar toen ik de folder voor deze baan las dacht ik: dit is op mijn lijf geschreven. 65
67 Online Touch Home