eerst vertragen Volgens mij kunnen we maatschappelijk slecht uit de voeten met de tussentijd. We zijn het volstrekt verleerd om tussenruimte te nemen. Dat heb ik bij Zin in werk wel geleerd. Mensen die hijgend over de drempel binnenkomen en dan handenwrijvend naar je toekomen en zeggen: ‘Nu gaan we het over bezieling hebben. Zingeving. Schitterend! Waar zijn de sheets?’ Dan willen ze het eigenlijk over een reflectief thema hebben. Waar je dus tussentijd voor nodig hebt, wat manoeuvreerruimte, om te lummelen, na te denken, te kijken, te vertragen. Maar men heeft de neiging om zo’n thema in de snelheid, in de ruimteloosheid, van het bestaan op te willen pakken. En dat kan gewoon niet. Het is onherroepelijk een eerste vereiste om te gaan vertragen voordat je in de tussentijd belandt. innerlijk ondernemerschap Er is voor iedereen gelegenheid om de keuze te maken even de tussentijd in te gaan en zich af te vragen over zijn of haar situatie: hoe gaat het met me? Wat wil ik hier halen? Kan ik het hier halen? Of moet ik het ergens anders gaan halen? Het vraagt innerlijk ondernemerschap om je roeping op het spoor te komen. Je krijgt het niet op een presenteerblaadje, dus je moet er wel wat voor doen. We vinden het wel logisch dat we ons helemaal te pletter kunnen werken aan iets wat we buiten aan het maken zijn, maar we zijn het nauwelijks gewend om te werken aan onszelf. het leven; Wijzer dan Wijzelf 68 Gelukkig is het leven wijzer dan wijzelf. Als wij onze innerlijke signalen niet oppakken, die voortdurend op onze deur kloppen, zal het leven uiteindelijk zelf wel een breekijzer zetten. Dat zal de signalen groter maken: ‘Hé let op, het gaat niet zo lekker met je. Er moet iets gebeuren. Luister nou eens naar hoe het met je staat. Er gaan letterlijk dingen mis.’ Ik hoorde laatst een verhaal van iemand die zei: ‘Ik moest eerst met mijn auto de vangrail in om te kunnen beseffen dat ik niet helemaal het goede tempo hanteerde.’ Vaak is een crisis een aanleiding voor mensen om een soort geforceerde tussentijd te nemen. Dus het leven presenteert in feite een tussentijd. Dat is wel een blessing in disguise, maar het is wél een tussentijd. Alle snelheid en veelheid spat ineens uit elkaar. De verstomde vormen van relaties zijn ineens volledig verdwenen en je zit om je heen te kijken, een beetje gedesoriënteerd en dan zit je ongevraagd in de tussenruimte. Ik denk dat veel mensen het aan laten komen op dat soort momenten voordat ze de vertraging ingaan.
70 Online Touch Home