En… heb je nog ergens bij stilgestaan vandaag? Nou, vandaag niet, eigenlijk. Maar ik sta de laatste tijd wel vaker stil dan vroeger. Stilstaan heeft er op een gegeven moment zelfs toe geleid dat ik mijn relatie had verbroken. We hadden een drukke tijd achter de rug. Haar vader werd ziek en mijn vader overleed heel plotseling. Toen raakte ik de regie over mijn emoties kwijt. Ik stond echt op ontploffen. Ik voelde dingen die nieuw voor mij waren; paniek en boos heid. Ik wilde opeens een glas tegen de muur kletteren en dat soort rare dingen. En het verdriet… Intens verdriet. Ik was heel bang. ‘Totally out of control’, zeg maar. Toen het daarna rustiger werd, merkte ik dat ik leeg aan het lopen was. Ik besefte dat mijn relatie, naast andere dingen, mij meer energie kostte dan ze opleverde. De stilte bracht mij dichter bij mijn gevoel. Ik kan daar slecht bij. Alles is bij mij verstandelijk. Ik word vooral extern gemotiveerd. En ik had het altijd erg druk. Was altijd aan het werk om de normen die ik voor mezelf had gesteld te halen. Ik luisterde niet meer naar mezelf. Maar toen het stil werd, kwam er ruimte. Ik houd mezelf nu vaker bewust een spiegel voor. Niet letterlijk natuurlijk. Maar ik zoek de stilte op. Rustig thuis zijn, tot mezelf komen. Golfen vind ik ook zo rustgevend. Je hebt lekker de afleiding van het spelletje en toch loop je op je gemak door de natuur. Mijn vader is op de golfbaan overleden. Op die baan kan ik soms heel intens ‘er zijn’. Even heel intens de grond voelen. Aarden. 73
75 Online Touch Home