INTERVIEW “WE DELEN HETZELFDE VUUR” tekst: Mathieu Van de Wildebergh JONG THEATERGEWELD GAAT AAN DE SLAG MET EEN TEKST VAN VALERIE SOLANAS In het iconische Wintercircus in Gent had ik een inspirerend gesprek met de up-and-coming spelers/makers Nona Demey Gallagher en Lieselot Siddiki. We praatten onder meer over hun tijd bij het Zuidparkcollectief, hun voorstelling Up Your Ass en de uitdagingen voor jonge makers in Vlaanderen. © Helena Verheye “We delen hetzelfde vuur” Een clichévraag om het ijs te breken: hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Lieselot Siddiki: “We studeerden allebei aan het KASK in Gent. Ik studeerde Autonome Vormgeving en Nona studeerde Drama. We kwamen elkaar voor het eerst echt tegen bij Zuidpark in Gent, een multidisciplinair kunstenaarscollectief waar we samen acties organiseerden.” Wat voor acties? Nona: “We organiseerden artistieke acties rond thema’s die ons raakten, zoals de The Importance of Being Flemish, een voorstelling waarin we een soort pretpark doorheen het Vlaamse landschap gecreëerd hebben, waarbij bezoekers in een karretje door de omgeving werden geduwd.” Lieselot: “Het collectief is ontstaan na de besparingsaankondiging in cultuur en de Vlaamse Canon van Jan Jambon. Verschillende KASK-studenten uit allerlei richtingen kwamen bij elkaar. Door de ontmoeting met acteurs en makers werd mijn interesse voor theater aangewakkerd.” Nona: “Daar is de kiem van onze toekomstige samenwerking ontstaan. We waren allebei heel betrokken, en hoewel Zuidpark uit een 30-tal vaste leden bestond, waren wij bij bijna alle acties betrokken. We delen hetzelfde vuur.” Hoe moeilijk is het om als jonge maker het hoofd boven water te houden? Nona: “Er zijn veel jonge makers, maar te weinig middelen en speelkansen. Sommigen vallen helaas buiten de boot. Voor ons ging het tot nu toe oké, maar we merken in onze omgeving dat veel makers het erg moeilijk hebben.” Lieselot: “Je moet continu knokken. Voor onze voorstelling Up Your Ass hebben we echt moeten vechten. Het was een tijdrovend proces waarin we via projectsubsidies overal wat middelen probeerden los te krijgen. Je netwerk aanspreken, overtuigen om in je project te investeren – daarin kruipt veel tijd.” Nona: “En theaterhuizen spelen vaak op veilig. Up Your Ass is daar een goed voorbeeld van. Ze nemen liever geen risico’s door nieuwe makers of onbekende gezelschappen te programmeren, wat ook financiële redenen heeft. Maar ik mis wel diversiteit in het theaterlandschap.” In een recent artikel in Knack getuigen Els Van Steenberghe en Walter Pauli dat veel programmatoren Up Your Ass niet durven programmeren omwille van het Engels en het expliciete karakter. Lieselot: “Het idee dat Engels een probleem zou zijn, vind ik bijzonder geestig. We groeien op met Engelstalige series op Netflix, jongeren krijgen dagelijks Engelstalige content via sociale media, maar zodra het theater betreft, is Engels ineens een heikel punt.” Nona: “We begrijpen wel dat het lastig 12
13 Online Touch Home