e kan zijn voor mensen die het Engels niet machtig zijn, maar we ondertitelen in het Nederlands. En Up Your Ass zou in het Nederlands heel anders overkomen. Het speelt zich af in New York en de tekst klinkt authentieker in het Engels.” Hoe zijn jullie bij de tekst van Up Your Ass gekomen? Nona: Via een recensie van Promising Young Woman stuitte ik op Valerie Solanas’ werk. Ik verdiepte me in haar Scum Manifesto en ontdekte dat ze ook een theaterstuk had geschreven dat nog nooit was opgevoerd. We wilden de rechten bemachtigen, maar het bleek een hele zoektocht omdat die bij haar nicht lagen.” Lieselot: “Na talloze brieven en veel aandringen gaf die uiteindelijk toestemming.” Wat vond ze ervan? Lieselot: “Ze was er tijdens de eerste speelperiode in Campo en deed twee keer een nagesprek. Na de generale repetitie noemde ze het geniaal, maar na de laatste voorstelling zei ze: “I think Valerie would have thought it was special.” Dat beschouw ik wel als een compliment.” Nona, je ouders (onder artiestennaam Nid & Sancy) produceerden de muziek voor Up Your Ass. Was dat een bewuste keuze? Nona: “Zeker, ze zijn supergoed (lacht). Voor Weird Tales van mijn collectief Krapp, hadden ze de muziek gecomponeerd. Die samenwerking liep zeer goed.” Lieselot: “Ze begrepen meteen de richting die we op wilden en hadden zelfs een collectie cassette-opnames van geluiden uit New York. Zelfs als het niet Nona haar ouders waren, hadden we met hen samengewerkt.” In welke mate hebben zij jouw artistieke parcours beïnvloed? Nona: “Mijn ouders hebben me sterk beïnvloed, ook al heb ik uiteindelijk niet voor muziek gekozen. Misschien wilde ik juist daarom geen muziek spelen, als een manier om me tegen hen af te zetten. Mijn ouders maakten ook muziek voor theater en waren bevriend met acteurs en makers. Dat heeft me waarschijnlijk toch beïnvloed. Ook op school kreeg ik de smaak te pakken, omdat we elk jaar een voorstelling moesten maken.” Jullie zijn zelf geen muzikanten, maar spelen wel muziek in Up Your Ass. Hoe ging dat? Lieselot: “Mijn moeder is drummer, en voor de voorstelling nam ik een paar lessen bij haar. Maar ik zou mezelf nooit een drummer noemen (lacht). Naast de reguliere repetities, repeteerden we alle muziek apart bij de ouders van Nona. We wilden graag een band vormen voor Up Your Ass. Het moest dus niet te perfect klinken. Lekker punk!” Jullie spelen de voorstelling vanop een stelling. Welke symboliek schuilt daar achter? Nona: “We vonden het interessant om continu aanwezig te zijn zonder een actieve rol op te nemen: als vrouwelijke makers vinden we het belangrijk dat het publiek ons op die manier ziet. Hierin zien we ook een analogie met Solanas, die haar werk enkel en alleen niet kon uitvoeren omdat ze een vrouw was.” Hoe ervaren jullie de positie van vrouwen in de theaterwereld vandaag? Nona: “Het vergt voor vrouwen vaak meer inzet om dezelfde mate van respect en erkenning te krijgen als voor mannen. Vrouwen moeten vaak bewijzen dat ze hun plek verdienen. Er is gelukkig wel meer en meer aandacht voor diversiteit in de culturele sector, maar het blijft een uitdaging.” Lieselot: “In de huidige maatschappelijke context is een feministisch stuk nog steeds relevant en nodig. Hoewel het in onze sector meevalt, zijn er subtiele dynamieken en bepaalde blikken op ons werk die anders zouden zijn als we man waren. Neem bijvoorbeeld het label ‘vrouwelijke’ makers. Het is goed dat dit aandacht krijgt, maar soms dreigt het een gimmick te worden.” 13
14 Online Touch Home