“Iets niet doen uit angst, met die gedachte wilde ik niet leven.” Zeg eens, hoe ver gaat jullie vriendschap terug? Bruno: “Ik zat op het Conservatorium en ging kijken naar De Collectioneur, een voorstelling die Nico maakte op de Studio, ergens in 1997. Mijn god, wat was dat!” Nico: “We leerden elkaar kennen via Don Verboven, die op het Rits regie studeerde. We gingen naar elkaar kijken en apprecieerden onmiddellijk elkaars werk. Ik vond Bruno toen al een slim acteur die gevat en scherp speelde maar tegelijk ook erg liefdevol. Bruno omarmt en overdondert.” Slim spelen? Nico: “Slim spelen, dat is onvoorwaardelijk spelen maar ook niet zomaar de teugels loslaten en zien waar je uitkomt. Of voor het gemak uw spierballen laten rollen. Eén van onze leermeesters was Peter Van den Eede van DE HOE. Hij zei: Theatermakers moeten niet de bewondering van het publiek opzoeken. Dat is te makkelijk. Goed theater draait om verwondering.” (Gespeeld) “Het scheelt slechts één letter, maar het is een wereld van verschil.” Bruno: “Nico is om te beginnen een speler waar ik altijd erg van geniet. Hij durft zich smijten, lelijk zijn, rauw, … Toen ik hem voor het eerst bezig zag, was ik daar niet goed van. Daarnaast is er zijn pure makers-ziel: Nico is een lefgozer. Het lef waarmee hij àltijd de kaart van de verbeelding trekt, het is waar hij zelf gelukkig van wordt, hij is opgetrokken uit fantasie. Ik bewonder dat enorm en ook dat hij daar naar leeft en resoluut de verbeelding blijft najagen.” © Marie Bouly Hadden jullie in de tijd dat jullie elkaar leerden kennen durven dromen van waar jullie nu staan, tientallen voorstellingen, films, tv-reeksen en projecten later? Dook er een moment op waarbij je dacht, ik heb iets gemaakt, dit nemen ze me nooit meer af?” Nico: ”Soms, als een voorstelling lukt en bij de mensen aankomt, avond na avond, dan is dat onze ervaring van wat rock ’n roll-goden ervaren. Als alles samenvalt en het publiek in het hart geraakt wordt.” Bruno: “Voor mij is Het Paradijs der Futlozen, een locatievoorstelling die we samen maakten bij Het Gevolg, echt een ijkpunt. Ik herlas recent nog eens die tekst en dacht Godverdoemme, dat hebben we toch maar mooi bij elkaar geschreven. In die voorstelling kwam ook alles bij elkaar, puur magischrealisme in een betoverend Kempisch kader.” Nico: “Paradijs der Futlozen is misschien wel ons theatraal testament. Maar het is nog niet gedaan. Wij zijn alle twee vrijbuiters gebleven. Er komt iets op uw pad en van het een komt het ander, hoe loopt dat…?” 7
8 Online Touch Home