Kindervakantieland om te ont–spannen Vakantie betekent voor mij boeken lezen. En boeken lezen. En boeken lezen. Heerlijk om er even helemaal uit te zijn. Nou ja, helemáál lukt eigenlijk nooit, want ik heb er bewust voor gekozen geen aparte werktelefoon te hebben – als er echt iets aan de hand is, wil ik bereikbaar zijn – maar ik ben voor mijn gevoel wel maximaal weg. Ontspannen moet. Vooral als er in het normale leven spanning is. Nu is mijn eigen leven niet zo ontzettend gespannen, hoor. Maar dat van heel veel kinderen helaas wel. Zij hebben het elke dag opnieuw thuis behoorlijk zwaar. Er zijn kinderen die hun boterham ’s morgens maar voor de helft opeten, omdat ze anders ’s middags niets meer hebben, kinderen die opgroeien in de schaduw van hun gehandicapte broer of zus, kinderen die opgroeien in een huis vol misbruik en geweld. Om hen te laten ont–spannen zijn deze kinderen elke zomer een week lang welkom bij Kindervakantieland op stadslandgoed De Kemphaan. Ze doen daar spelletjes, hebben een bonte avond, barbecueën, chillen; ze kunnen echt even kind zijn. Er een weekje helemaal uit. Toen ik veertien jaar geleden als vrijwilliger in het bestuur van Kindervakantieland kwam, merkte ik dat er incidenten waren. Een jongetje had met stoelen staan gooien, een meisje had een paar andere meisjes geslagen en geschopt. Dat is geen vakantie voor de anderen, dat is een net zo onveilige situatie als thuis. Er moest iets gebeuren. Sterk in kinderwerk | 19 Gelukkig kon ik vanuit mijn functie als teamleider iets doen. De Schoor en Kindervakantieland sloten een convenant waarmee de stichting nog steeds onafhankelijk is, maar de vakantiedagen nu begeleid worden door professionele kinderwerkers. Vrijwilligers blijven de drijvende kracht – wat zou Kindervakantieland moeten zonder de lieve dames die elke dag koken, zonder de stagiairs die spelletjes met de kinderen doen en zonder de Rotary die elke vrijdag pannenkoeken bakt – maar professionals weten hoe je kunt sturen en wanneer en hoe je moet ingrijpen. Heel soms moeten we nog steeds iemand naar huis sturen, maar godzijdank is dat nu echt incidenteel. Als ik vrijdags de kinderen met een lach op hun gezicht zie vertrekken en de begeleiders uitgeput hoor zuchten dat het loodzwaar was, maar dat ze volgend jaar zéker weer van de partij zijn, weet ik: de week was weer geslaagd. Vakantie moet vakantie zijn. Je leven kun je nooit helemaal stoppen, maar er even tussenuit moeten we onszelf én anderen gunnen.
22 Online Touch Home