Heleen Dusseldorp (45) werkt twintig jaar als woonbegeleider bij Dichterbij en heeft in coronatijd nog eens goed ervaren hoe belangrijk maatwerk is. ‘Samen blijven we kijken hoe we het nóg beter kunnen doen.’ “We zijn nu een jaar verder en hebben ontzettend veel geleerd. Maar in de begindagen van corona sloeg de paniek wel even toe. We wisten nog zo weinig over het virus. Onze woongroep bestaat uit zes ouder wordende mannen en vrouwen, van wie sommigen met dementie en anderen met een bijkomende psychiatrische aandoening. Wat was het beste voor hen? Als team hebben we elkaar daar steeds naar gevraagd en op gewezen. En als de een het even niet wist, kwam de ander met een oplossing. Samen stonden we sterk. Het was een uitdaging om onze cliënten duidelijk te maken wat er aan de hand was, zonder ze angst aan te jagen. Dat is ons gelukt door behalve te benoemen wat niet meer mocht, ook steeds te benadrukken wat nog wel kon. Niet op visite, wel beeldbellen. Niet naar de dagbesteding, wel dagbesteding aan huis. Dat gaf rust.” Grote verrassing “Dat cliënten en hun naasten elkaar niet mochten opzoeken, was verdrietig. Maar gelukkig waren de families er net als wij op gebrand om corona buiten de deur van de woning te houden. Zij hebben ons erg gesteund. We hebben de bewoners veel met hen laten beeldbellen en daarnaast nieuwsbrieven en foto’s gestuurd om ze op de hoogte te houden. Ook onze vrijwilligers konden een hele tijd niet afspreken met ‘hun’ cliënten. Ontzettend jammer, want de activiteiten die zij met elkaar ondernemen en de uitstapjes die zij maken, zijn veel waard. De verrassing was dan ook groot toen er op een middag een zangeres bij ons voor de patio stond om een optreden te geven – had een van de vrijwilligers geregeld. Geweldig toch?! En een energie dat het losmaakte! We hebben met z’n allen staan klappen en dansen.” Bijzonder lief Onvergetelijk is ook het moment dat Ben, een van onze bewoners, voor het eerst weer een blokje om mocht met Will, een van de vrijwilligers. Ben heeft het locked-in-syndroom. Hij kan niet bewegen of praten, waardoor de beperkende maatregelen voor hem nog zwaarder wegen dan voor onze andere cliënten. Wat me heel erg geraakt heeft, is hoe blij de anderen toen voor hem waren. ‘Ben, je mag naar buiten, wandelen met Will. Wat fijn voor jou!’ Dat vond ik zó lief en zó bijzonder. Want dat zij onderling dit contact met elkaar hebben, zegt iets over hun gevoel van vertrouwen en veiligheid in de groep. En precies dat is wat wij ze als team willen bieden. Mijn collega’s en ik hebben het afgelopen jaar eens te meer geleerd hoe belangrijk die basis is en hoe waardevol maatwerk is. Daar waren we al goed in en daar hebben we een extra stap in gemaakt. Samen blijven we kijken hoe we het nóg beter kunnen doen.” Foto: een selfie van Heleen en Karin. Karin was heel blij toen Ben weer buiten kon wandelen met Will. 15
16 Online Touch Home