die volwassen taken, die ze op zich genomen had weer van haar af te nemen. Zo kon ze af van alle verantwoordelijkheden en weer kind worden. Daarna kon ze dan op weg naar een normale groei en de normale verantwoordelijkheden op zich nemen die pasten bij haar leeftijd. Het was gebruikelijk om in de hele kwetsbare fase, waarin jij de enige degene was die zo’n innige band met het kind had, het kind mee naar huis te nemen, ook als je ‘vrij’ had. Heel intensief was dat. Soms gingen we met de kinderen op vakantie en dat duurde dan wel 4 weken. Dan gingen we met tenten naar een plek in het bos. Dan kregen we vooraf een korte opleiding hoe te overleven in het bos; een slaaptent bouwen met de kinderen of een keukentent. We gingen eerst houtsprokkelen en konden zo vuur maken om eten te koken.” Peter werkte hier als begeleider en toen kwam jij, Teresa, hier ook? Peter: “Het was zo, dat de stichting in 1982 failliet ging. Door een overkoepelend orgaan was geregeld dat alle kinderen en begeleiders konden blijven en dat de manier van werken bleef bestaan. Omdat het werk erg intensief was werkte je niet langer dan 2 à 3 jaar en mijn contract werd eind 1983 beëindigd. Begin 1984 kwam ik hier op een keer weer langs en toen liep er een ‘buitenbeentje’ rond, een heer in driedelig pak. Dat bleek de makelaar te zijn, die namens de curator het huis moest taxeren. Omdat de anderen eigenlijk geen tijd hadden, heb ik de beste man rond geleid en hem fijntjes gewezen op de rotte kozijnen en al het achterstallig onderhoud. Hij verwachtte geen al te hoge prijs voor het huis te kunnen krijgen. Thuisgekomen zocht ik mijn ontslagbrief ten tijde van het faillissement en belde de curator met de vraag of het huis te koop stond en zo is de bal gaan rollen. Inmiddels was Teresa hier komen werken en zo ontmoetten wij elkaar. Het ‘gezin’ zou verhuizen naar Wommels, maar dat was nog niet klaar, dus heb ik het huis eerst nog een halaar verhuurd, maar ondertussen mocht ik wel beginnen met opknappen. En kwam ik dus regelmatig over de vloer, niet in de laatste plaats vanwege die leuke ‘Trees’.” Teresa: “Toen ik hier kwam leek het alsof er overal kinderen waren, uit het raam, in de boom en in de tuin. Die tuin was nogal verwaarloosd en het huis was uitgeleefd. Voor onderhoud was er geen tijd geweest. Ik kon wel meteen meehelpen met de verhuizing. Het was toen zo, dat het tussen twee begeleiders wel heel erg goed klikte, dus zij was zwanger en hij ging met haar mee. Zo stond er ineens bijna een heel nieuw team. Omdat ik net nieuw was, ging het wat te snel, want ik werd daarna bijna meteen gezinshoofd.” Peter: “Een mooie anekdote is, dat mijn stiefmoeder het huis in Leeuwarden wilde moderniseren en daarbij werd de voordeur met fraaie klassieke roosters voor de ruiten bij het grofvuil werd gezet. Jaren later toen wij onze beeldentuin organiseerden liep ook onze reuze aardige ouwe buurman van de Spanjaardslaan, Henk de Haan, bij ons de tuin in. Ik leidde hem rond in huis toen hij onze voordeur zag. Hij zei: “Daar moeten eigenlijk roosters voor.” 34
35 Online Touch Home