Tja, en dat lijkt me juist zo zwaar. Mensen bijstaan op zulke momenten. De gasten zitten allemaal in hun laatste levensfase. Jeannet: “Dat klopt inderdaad. Gasten die bij ons in het hospice komen, hebben in de regel een levensverwachting van drie maanden of korter, maar het werk is zo dankbaar. De zorgvrijwilligers in het hospice nemen de mantelzorgtaak over van partners, vrienden of familie. Vaak hebben deze laatste partijen een tijd lang voor hun geliefde gezorgd en zijn ze langzaam in een verzorgende rol ‘geduwd’. In het hospice kunnen partners weer partners zijn en kinderen weer zoon-van of dochter-van. De gast staat echt centraal en wij staan volledig ten dienste van de gast”. Wat heeft jou er toe bewogen om naast je betaalde werk bij de speel-o-theek ook dit vrijwilligerswerk te gaan doen? “De trigger om ‘iets’ in een hospice te gaan doen, ligt voor mij zo’n tien jaar terug. In 2013 heb ik mijn ernstig zieke moeder een tijd lang verpleegd. Dat leverde zoveel voldoening op. Ik zag dat je echt van waarde kunt zijn in de laatste fase van iemands leven door alleen al er-te-zijn.” Toch duurde het nog vijf jaar voordat Jeannet zich meldde bij De Kime als zorgvrijwilliger: “Ik heb er echt goed over nagedacht en het paste steeds niet in mijn leven. Ik had nog allerlei andere zaken aan de hand, reizen, betaald werk, gezin etc. In 2018 stopte echter een deel van mijn betaalde werk en nog geen maand later zag ik een vrijwiligersvacature van De Kime via Facebook. Het moest zo zijn. Ik heb me vervolgens gemeld bij De Kime en ben na een interne training vrij vlot gestart.” Tot op de dag van vandaag heeft Jeannet er geen moment spijt van. Sterker nog: “Achteraf denk ik zelfs dat ik veel eerder had moeten beginnen. Ik zou dit werk liefst nog heel lang willen, maar het houdt een keer op”, lacht ze, “de zorgvrijwilligers gaan op hun 80ste ‘uit dienst’.” Kom je nooit met een zwaar gemoed thuis bij Guus (red. partner van Jeannet)? Jeannet: “Nee, vrijwel nooit. Natuurlijk is het soms confronterend als we een gast te gast hebben, die een leeftijdsgenoot van je is of waarmee je je op een andere manier identificeert, maar je moet niet denken dat we de hele dag zware of diepgravende gesprekken voeren met de gasten. Daar hebben sommige gasten helemaal geen behoefte aan. De gast staat echt centraal en we sluiten aan bij wat de gast wil. Of dat nu een slokje water met ijsblokjes is of even ondersteunen bij een stukje opschuiven in het bed omdat dat nét even lekkerder ligt. De glimlach die je dan soms krijgt van een gast, is het meest fantastische om dankbaar voor te zijn”. Jeannet: “Het werk is soms ontroerend. In een enkel geval neem ik, in overleg, mijn hond Kaja mee naar het hospice, omdat ik te lang van huis ben. Kaja is een lieve hond, maar wel wat eigenzinnig. Thuis bij ons ligt hij altijd in z’n mand en zoekt ons nooit op. Ik had nu eens een gast gevraagd of hij het op prijs stelde dat ik Kaja naar hem mee nam. De gast was een hondenliefhebber en vond dat een goed idee. Nadat ik bij de gast in de kamer was, vleide Kaja zich vrijwel meteen neer aan zijn voeten. Dat gebeurt thuis nooit. 30
31 Online Touch Home