Petra Dijkstra – Een sociaal betrokken persoon Door Hans En dan woon je al bijna 15 jaar naast elkaar en dan weet ik eigenlijk veel te weinig van haar: Petra Dijkstra, je weet wel: van het Paradepaadje. Hoogste tijd om eens in gesprek te gaan en dan blijkt mijn insteek, datzelfde Paradepaadje, in haar leven maar een kleine periode te hebben uitgemaakt. Want Petra blijkt zich in haar leven met hele andere dingen te hebben beziggehouden. Het leek ons van de redactie een goed idee om Petra naar aanleiding van het zoveelste Paradepaadje eens te bevragen. Maar er komt helemaal geen Paradepaadje meer (voorlopig), want na het zoveel keer organiseren daarvan vond Petra het wel mooi geweest. Het was weer tijd voor andere dingen. En dat is de rode draad in ons gesprek, wat ook zonder dat ‘paadje’ natuurlijk moest doorgaan, met iemand die al meer dan 30 jaar in ons midden woont. En dat is zo leuk met deze gesprekken: er komen altijd weer verrassende zaken aan de orde. Want wist u dat Petra ooit gewerkt heeft in het gevangeniswezen? Maar laten we bij het begin beginnen. Petra: “Ik ben opgegroeid in Drenthe: Meppel, Veenkoloniën en in Borculo in de Achterhoek. Ik ben in mijn leven wel 30 keer verhuisd, dus het is een wonder, dat ik hier al 32 jaar woon. Dat was veel tijdens mij studie; veel op kamers gewoond en dan hier en dan daar. Als het mij niet zinde ging ik weer weg. Mijn vader was aannemer weg- en waterbouw en we gingen wonen, waar het werk was. Toen mijn ouders naar Emmen verhuisden zag ik dat niet zo zitten en ben ik naar Bolsward gegaan voor de leraressenopleiding, een speciale opleiding om naar ontwikkelingslanden te kunnen gaan, want dat was wat ik wilde. Maar dat had ik na een jaar wel bekeken. Dat was voor mij niet weggelegd.” We hebben het over eind zestiger jaren, waarin de hele maatschappij in beweging was; een tijd van studentenrellen in Parijs, de bezetting van het Maagdenhuis in Amsterdam, de tijd van de provo’s. Een tijd, die Petra wel aansprak. En bij de opleiding in Bolsward ging dat voorlopig langs hen heen; daar werden de meisjes nog verplicht om rokken te dragen… “Dat was ik dus niet van plan. En met 20 andere meiden zeiden we: wij trekken voortaan gewoon een broek aan. Toen konden ze daar niet meer omheen. We waren zo rebels als wat.” 34
35 Online Touch Home