Toen kwam er gedoe over de behandeling van patiënten, wat in de publiciteit werd gebracht, maar wij mochten niet met de pers praten. Zo kwam niet het hele verhaal naar buiten. Daar werd ik heel opstandig van. Toen ben ik gaan solliciteren bij Justitie en werden we met 10 vrouwelijke Hbo’ers tegelijk aangenomen, terwijl het nog helemaal niet gebruikelijk was om vrouwen en dan ook nog met een Hbo-opleiding aan te stellen in de gevangenis. En wij wisten natuurlijk alles beter; dat moest wel botsen natuurlijk. In die tijd werd er in Hoogeveen een nieuwe gevangenis gebouwd en vroegen ze mij of ik daar wilde werken. Dat wilde ik wel, maar dan alleen op de extra beveiligde afdeling; de gewone afdeling vond ik niks aan. Maar eerst moest ik stagelopen bij andere gevangenissen, onder andere in de Bunker in Scheveningen 2). Dat vond ik geweldig. Sommigen zaten daar hun hele leven en soms in eenzame opsluiting en vonden het prettig om een praatje te maken. Na een paar jaar kwam het bureau voor alcohol en drugs bij mij langs met de vraag of ik daar wilde werken. Ze wilden in de gevangenis een alcohol- en drugsvrije afdeling opzetten. Qua salaris kon ik toen zelf aangeven wat ik wilde verdienen; alles was mogelijk.” Dat waren dus allemaal periodes van een paar jaar? “Tsja, zo zit ik elkaar; ik heb dus heel veel verschillende dingen gedaan. Na 4 jaar heb ik zoiets van ik moet iets anders gaan doen. Dan is de uitdaging weg. Dat geldt eigenlijk voor alles, behalve voor mijn wonen en voor mijn man. Hij kon altijd goed relativeren.” Kinderen Over opvoeden en bijsturen. “Mijn overleden man zei altijd: tot hun 10e kan je ze van alles leren en in hun rugzakje stoppen en daarna kunnen ze eruit gooien wat ze denken niet nodig te hebben. En dan moet je maar hopen, dat er wat moois overblijft.” Hoe kwamen jullie elkaar tegen? “Johan, dus mijn 2e echtgenoot, woonde al in Rien en die kende ik dus van onze 1e relatie van 16 jaar geleden. We kwamen elkaar weer tegen op een reünie van ‘Bolsward’. Opnieuw klikte het en het was alsof we nog nooit bij elkaar weggeweest waren. Toen ging ik naar huis naar mijn 1e echtgenoot, die voorstelde om die avond ergens heen te gaan. Ik zei: “Ik ga nooit meer met jou ergens heen, ik vertrek.” Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Johan en ik hebben toen nog 23 mooie jaren gehad. Inmiddels woonde ik dus in Rien en werkte ik nog steeds in Assen. Dat beviel niet goed en bij een reorganisatie mocht ik eruit. Toen was de vraag: wat ga ik nu doen? Er kwam weer iets leuks langs om te doen: ik kon op vrijwillige basis helpen de kringloopwinkel in Sneek helpen op poten te zetten tot ze uit Harlingen langskwamen met de vraag ik dat ook bij hen wilde gaan doen, maar toen wel tegen een redelijke vergoeding. Destijds was het onderdeel van de gemeente en toen mijn 2-jarig contract afliep vond de gemeente dat ze het wel zonder mij konden. Dat kon inderdaad, maar het gevolg was, dat de rest ook opstapte. Want de helft van de mensen kwam via de reclassering en mocht niet zonder begeleiding aan het werk en de andere helft (vrijwilligers) was solidair. 37
38 Online Touch Home