portret ‘Muziek is voor mij plezier én therapie’ Samen met zijn zus en zijn broer is Chris Bernasco (55) uit Amersfoort mantelzorger voor zijn moeder Elly (86), bij wie zes jaar geleden Alzheimer is geconstateerd. Sinds augustus 2017 zit zij in een verpleeghuis. Naast werk, gezin en mantelzorg probeert Chris zijn muzikale dromen te realiseren. ‘Ik heb die uitlaatklep nodig.’ Chris vertelt hierover: “Lange tijd dachten mijn broer, zus en ik dat onze moeder gewoon wat vergeetachtig werd. Ze woonde al sinds haar scheiding zelfstandig, liep op haar tachtigste nog als een kievit, tenniste met vriendinnen. Maar het vergeten werd erger, en ze kreeg moeite om gewone dingen te regelen. In 2012 werd ze gediagnosticeerd met Alzheimer. spelletjes Vanaf dat moment kreeg mijn moeder thuiszorg. Eerst alleen ’s ochtends, later ook ’s avonds, onder meer om te zorgen dat ze genoeg at en dronk. Wij als kinderen bezochten haar wekelijks, mijn zus vaker, zij deed ook het meeste regelwerk. Ik ging elke vrijdag. Boodschappen doen, een spelletje domino spelen, afwassen, kranten opruimen. Af en toe ging ik met haar naar de huisarts of opticien. Door de reisafstand – heen en terug 2,5 uur – vroeg dat best veel tijd. Maar ze was elke keer blij dat ik er was, en ik zag dat het haar ook rust bracht. muziek Al op de middelbare school begon ik met muziek maken: zingen, gitaarspelen, liedjesschrijven. Ik speelde tijdens mijn studie en later naast mijn werk in diverse amateurbands. Maar toen mijn vrouw en ik kinderen kregen, kwam de popmuziek op een laag pitje te staan. En het mantelzorgen maakte het er niet makkelijker op: ik had regelmatig het gevoel dat ik eigenlijk meer voor mijn moeder zou moeten doen. time-management Tijdens een workshop time-management voelde ik hoeveel behoefte ik nog steeds had aan de muziek als uitlaatklep. Misschien doordat er in mijn verschillende rollen steeds een beroep op me werd gedaan. Ondanks mijn volle agenda heb ik daarna met een oude muziekmaat een nieuwe band opgericht, die nog steeds bestaat. omkeren Begin vorig jaar had ik, als ik na een bezoek aan mijn moeder weer naar huis ging, steeds vaker het gevoel dat de situatie niet meer helemaal verantwoord was. Dan wilde ik het liefste weer omkeren. Dat gevoel heb ik proberen te vangen in een heel simpel liedje, ‘Ik moet gewoon naar jou toe’, dat zowel mijn liefde als mijn plichtsgevoel uitdrukt. Muziek maken is voor mij plezier én therapie. Zo’n liedje moet er gewoon uit, ook al ga ik het misschien nooit live spelen. rust Tot onze opluchting kwam er later dat jaar een plek vrij in het verpleeghuis dat we als kinderen inmiddels voor mijn moeder hadden uitgezocht. Ik zie haar nog even vaak als daarvoor, maar het feit dat anderen de hele dag voor haar beschikbaar zijn geeft mij, en haar, veel meer rust.” VOOR ELKAAR 11
12 Online Touch Home