GROENTIPS Fransjes KooiMAAIER Zaterdag was het grasmaaidag. Dan zette mijn vader een vervaarlijke bril op en haalde Het Ding uit de schuur. Het Ding had hij zelf samengesteld. Het bestond uit eiken latten, wieltjes, meccano-staven en een oude stofzuigermotor. Zodra hij de stekker in het stopcontact stak begon het hartverscheurend te gieren. De jeugd in onze kinderrijke nieuwbouwwijk dromde samen voor ons tuinmuurtje en ik dook van schaamte onder de vensterbank. Na de maaibeurt zag het gazon er niet uit. De ronddraaiende meccano-staven hadden de grassprietjes weliswaar kort geslagen, maar ook lelijk beschadigd. Zelf heb ik me nooit aan een elektrische grasmaaier gewaagd. Het is ook niet nodig, mijn gazon beslaat amper 15 vierkante meter. Ik heb een eenvoudige handkooimaaier die geruststellend reutelt. In oktober gebruik ik hem voor het laatst en dan geef ik ook nog een beetje najaars-gazonmest. Die bevat relatief veel kalium en daarmee help je je grasmat beter de winter door. In haar vrije tijd tuiniert redacteur Fransje van Dorp met veel plezier in haar volkstuin. Op deze plek doet ze verslag van wat haar bezighoudt. HERFSThortensia TUINsucces Genieten van een succes is altijd leuk, maar het mooie van een tuinsucces is dat het zich elk jaar herhaalt. Zo heb ik iedere lente opnieuw veel plezier van mijn hondstanden. Hondstand (Erythronium) is een knolgewas met lelieachtige bloemen en aantrekkelijk gemarmerd blad. Ze staan in een achterafhoekje in mijn volkstuin, met hun hoofd onder de takken van gemeentebeuken en hun voeten in humeuze aarde. Dat de grond op die plek zo humusrijk is, komt omdat ik daar een kleine takkenril heb gemaakt waarin ik ieder jaar afgevallen blad strooi. Allerlei organismen transformeren dit organische materiaal in geurige bosgrond. Voor hondstand is dat ideaal, net als het door boomtakken gefilterde zonlicht. Hondstand is niet goedkoop. De knolletjes moeten vers zijn en direct worden geplant, ze drogen namelijk snel uit. Ik heb een van de makkelijkste: de zachtgele - van oorsprong Amerikaanse - Erythronium ‘Pagoda’. De Europese soort (Erythronium dens-canis) heeft lila bloemen en is wat kritischer. Ik zeg het maar eerlijk: ik houd niet van hortensia’s. Ik vind het blad grof, de bloemschermen te groot en de bloemkleuren hard. Kortom, hun hele verschijning is plomp. Maar niet in oktober! Dan heeft mijn ‘Madame Emile Mouillère’ (ik denk dat ze zo heet) haar felle wit verwisseld voor zachte nuances roze en groen. Bovendien krijgen de bloemschermen iets flodderigs, alsof ze uit hun keurslijf zijn gesprongen. Dat zit zo: wat wij ‘hortensiabloemen’ noemen, zijn feitelijk lokblaadjes, bedoeld om de aandacht te trekken van insecten. Het eigenlijke, piepkleine bloempje zit in het centrum. Als dat is bestoven (en in oktober is dat meestal het geval) nemen de lokblaadjes een andere stand aan. Dan weten insecten dat ze dáár niet hoeven zijn. Dat bespaart energie. In de natuur wordt niets verspild. DE KINDEREN DROMDEN SAMEN VOOR ONS TUINMUURTJE G R O E I&BL O E I– OK T OB E R –2019 13
10 Online Touch Home