5. Terwijl ondergrondse treinen door de muren van de stad heenbreken, Door de muren van je hoofd, Dan zingen de bloemen weer 6. Het zal wel ingewikkelder zijn dan wat ik nu denk, Teveel op dezelfde plaats gestoken 7. Ze hebben me stijf gespoten, maar ik draag nu de bloemen van het lijden. Ze hebben me stijf gestoken met angels, maar 'k draag nu de honing van het lijden. Ik heb sieraden in mijn haren, als de sieraden van de tucht. Ze hebben me gestoken, die bijen des hemels, en nu ben ik dan honing van het lijden, teveel verbroken, teveel op dezelfde plaats gestoken. 8. Ze schiepen daar een wond in een wond, als een waterig trauma, geen kracht meer om op te komen. En de laatste steek was dan om te doden, om mijn ogen te openen. Ze stak mij diep. 9. Gij eet dan honing nadat gij teveel bent gestoken. Neem hen mee tot de velden, Wij gaan van kooi tot kooi, en wie draagt de sleutel ? 10. Teveel staken ze mij, maar nu zijn ze dood. Ik wacht nu op het avondrood, om mij op te wekken. Hebben wij macht over de dood, als wij teveel zijn gestoken, als bloed tot nectar wordt. 11. Ik kom tot het morgenrood, om alles terug te draaien, Zij hebben mij teveel gestoken, Zij hebben mij teveel gebroken. Alles deed pijn, maar van het lijden zingt zij, als van zoete dromen. Bloemen zijn een beeld van dromen, en dromen laten altijd de grotere contexten zien en de dieptes, omdat het boven de kortzichtigheid van de mensen uitstijgt. Daarom moet een mens goed luisteren naar dromen, en die zijn allereerst vaag, de vaagheid van de bloemen. Ze blijven cirkelen. Alles gaat om cirkels, en die vagen weg. De mens moet tot een ander peil van concentratie komen. Bloemen groeien er in de dieptes van de mensen. Letterlijkheid en concreetheid is een vorm van materialisme, maar de bloemen breken dit af. Dromen zijn dus de nodige, innerlijke vaagheid van de bloemen, bijna als een vuilheid, een hemelse vuilheid. Vaagheid is een brug, een belangrijk thema in de vur, want de vaagheid zorgt er niet voor dat één kant overgeaccentueerd wordt. De brug zorgt dat er geen overmatige verdichting plaatsvindt, maar laat ruimte voor de andere kanten van het verhaal, de andere vergeten facetten. Daarom is de vaagheid van de bloemen, als een bloemenmist, zo belangrijk. Het is ter bescherming en correctie. Daarom wordt de mens door de hemelse bloemen ook gestoken, en dan plotseling zo'n vaagheid in je hoofd, zo'n waas, zo'n mist. Het is een prachtig natuurverschijnsel van de hemel.
887 Online Touch Home