Het is een bepaalde vijandigheid van de bloemen wanneer wij te eenzijdig worden en niet meer op de brug zijn : boek 109 – vuile paarse bloemen 1. Vuile paarse bloemen groeien langs de kant van de grote rivier, Met vuile gezichten staren ze ons aan, Bedekt met modder 2. Zij zijn één met de natuur, Zo is het altijd geweest 3. De brug over de rivier komt nooit aan, maar leidt ergens anders heen, In het midden heerst altijd de mist, Deze twee landen kennen elkaar niet, De brug heeft hen nooit de waarheid over elkaar verteld 4. En vuile paarse bloemen groeien aan de waterkant, Met hun vuile gezichten kan het hen niet schelen, Ze bewaken het mysterie, In de rivier verdwijnt alle tijd In de oude talen betekent het vuile ook vaak het mengen. Men is zo eenzijdig geworden dat men het verheerlijkt als schoonheid, wat pure smetvrees is. Daarom moeten de vuile bloemen komen. Corona groeit door de straten, door de huizen, over de muren. De vur is hierin een leidraad. Deze bloemen breken door muren heen. Het zijn de treinen van de andere wereld die door de stadsmuren heenbreken. De stad van psyche gaat ten onder, want deze was over de natuur heengebouwd. Deze treinen zijn ondergronds. Er was teveel druk. Nu explodeert het. Niemand kan het nog vasthouden. Het is losgebroken. Ze gaan ook weer verder, deze treinen. Ze blijven niet : boek 107 – witte bloemenveld 7. Het leidde mij tot de overkant van het witte bloemen veld, Waar ik jouw sieraden zag, Zij sluiten alle deuren en ramen, Zij sluiten de gordijnen, Zij nemen afscheid en vertrekken, Als een witte bloem die vaarwel zegt, Als een geheim achter de schutting 3. In de stad noemen ze alle dingen anders, Daarom ben ik tot het witte bloemen veld gegaan, Ik kan hier waarnemen hoe dingen echt zijn 1. Ik loop met haar over een pad door de witte bloemen velden, Het trauma heeft geen plaats hier, Want er is diep zicht, Wij kijken door de herinneringen heen Dingen houden plotseling op, of je hebt alleen nog maar een stukje ervan in je hand ? Het is de
888 Online Touch Home