kwaad als het ging. Het is zeker geen tijdperk om te verheerlijken, maar om te verdiepen, te verbeteren en zo te gebruiken. Deze mensen zaten vast en vochten voor hun leven. De materialistische kerk joeg op hen. Ze moesten terug naar de wildernis kerk. Ze moesten vechten met de beren van het voorgeslacht. Wij zijn hierin geen kerkgangers. Neen. Die tijd hebben we gehad. Want wij groeiden op gebonden in zulke instituten en werden gedwongen om naar de kerk te gaan. Maar wij zijn archeologische detectives in de kerkelijke geschiedenis van Nederland, en wij komen voort vanuit het fundament van de vrijmaking, een fundament wat we aan het verdiepen en verbeteren zijn, want hier loopt ons bloed. Het is een erfenis die we niet zomaar uit de botten krijgen, maar waarmee we moeten puzzelen. Klaas Schilder zegt over dit proces in zijn boek 'Christus in zijn lijden – deel 1 – christus aan de ingang van zijn lijden' : 'In het koninkrijk der hemelen vooràl zijn ‘hoogtepunten’ ook altijd ‘zwaartepunten’. En zoo dikwijls wij op Christelijk-mystieke wijze ‘den introitus’ van het lied van Christus' lijden willen zingen, komt het er op aan, niet te vergeten, dat hoogtepunten ook zwaartepunten zijn. Want er is valsche mystiek en er is ware mystiek. De valsche mystiek worstelt alleen maar naar het hoogtepunt toe, en ze rekent er op, dat, zoodra zij het bereikt heeft, daar een rustbank staat en een effen vlak er ligt. Maar de ware mystiek weet, dat, zoodra zij een hoogtepunt gevonden heeft, er ook is de worsteling, en de steen des aanstoots, en het kruis, dat zij opnemen moet. De valsche mystiek neemt op den reisweg alleen een wandelkaart mee van de helling van den berg, en zij hoopt op elk plateau daarboven te kunnen rusten. Doch de ware mystiek treedt in de schaduw van het kruis, zoodra zij een hoogtepunt bereikt heeft.' Klaas Schilder waarschuwde tegen de pensionering in deze dingen, tegen het gezapige, zoetsappige alsof men het luilekkerland had ontdekt. Tijdens het lezen van het boek kreeg ik ineens een visioen over een valse bruid, een materialistische bruid, van de mammon die zich als god had aangesteld over nederland, die god om zeep had geholpen, iets waar de vrijmaking tegen opstond. Toen las ik ook even later dat Klaas Schilder over de valse bruid sprak. p.11 'Dat de Satan, die in eeuwigheid verdorven is, den walm der zonde den Zoon des menschen in het gelaat laat slaan, dàt is voor Jezus erg. Maar dat Zijn bruid satanisch doet en spreekt; dat een mensch, voor wien Hij het leven geeft, instrument van Satan wordt; dat op het hoog-geestelijk moment van Jezus' profetie, het vleesch in Simon Petrus wakker wordt, om zijn woord te spreken van verzet tegen de hemelsche wet van verzoening door voldoening, - dàt is voor Jezus wel tot nu toe het zwaarste leed geweest.' Dit is een natuurproces. We hoeven het niet altijd Jezus te noemen, maar we kunnen het ook de gekruisigde noemen. H. de Cock (1801-1842) van de 1834 afscheiding en wederkeer sprak dat de kerk blind was geworden door gebrek aan het mechanisme wat tijdens de reformatie was gegeven door de voorouders. Er was teveel losgelaten en daarom was de kerk materialistisch geworden, onder het gezag van een aardse koning, en niet meer de hemelse kennis zelf. De mens was afgedwaald van de hemelse natuur. Ja, de reformatoren hebben veel fouten gemaakt en zaten in veel dingen vast, maar dan moet er aan hen hulp geboden worden, en het werk verbeterd worden, anders zal Nederland de afgrond ingaan. Zo is dat ook met de bijbel. Er is geen excuus om het zomaar
914 Online Touch Home