je geen pijn doen,' zei de vrouw. 'Ik kan niet op mezelf overleven. Jij kunt dat ook niet. We mochten elkaar eens nodig hebben.' 72. 'Ja, ja,' zei ik. 'Ik geloof je niet. Wat als je nog steeds op slavenjacht bent ? Dan ben ik vast en zeker de volgende. Trouwens hier onder de grond is het warm. Makkelijk om te overleven hier.' 73. Ze lachte. 'Nee, we maken niet zomaar slaven. Het zijn vaak erfenissen of hen die zich vrijwillig als slaaf hebben aangeboden voor voedsel, een plek om te slapen en wat gezelschap. En meen je dat nou, dat je denkt dat het gemakkelijk is te overleven ? Dan ken je de gevaren van de ondergrond van Bosse nog niet.' 74. Ik zuchtte. Ik wist niet of ik deze vrouw wel kon geloven, maar ze leek vriendelijk zo op het eerste gezicht. Ze zag er niet bedreigend uit, en lachte leuk. Maar dat kon natuurlijk allemaal een dekschild wezen. 'Wat zijn die gevaren dan ?' vroeg ik. 75. 'Dat ga ik je niet vertellen,' lachte ze. 'Zullen we het op een dealtje gooien ? We trekken samen op, jij geeft me voedsel en slaapplaats, en ik bescherm je tegen de gevaren.' 76. 'Ik weet niet eens wat de gevaren zijn,' zei ik. 449
450 Online Touch Home