forse heupen draaide was ik verloren. Nog vaak ging ik terug naar Laura de indiaanse, w waren dingen in mijn leven die alleen zij kon wegh dingen die alleen zij de baas kon zijn. Maar ik zoch steeds minder op, omdat het leven mij opslokte. Al ik druk. De rook van de stad hield mij tegen, had m gevangen. Ook was ik een beetje bang voor Laura indiaanse. Er was niemand zoals zij. Nooit begreep ik waarom ze mijn huid bestreelde m bloemen. Het bleek een ritueel te zijn. Nooit begre waarom ze me altijd duwde in de velden van bruin bloemen. De bruine bloemen deden haar zingen zo ze zag. Glorieus was haar speer, genadeloos haar mes. Op bezocht ze de stad waarin ik was opgesloten, helem achter het rookgordijn. Ze liet mij daar de rode en bloemen zien, en ik huilde. Ik miste hen. Zij was d voor mij, de wildernis. Ze had mij veel geleerd. Ze ze nu op de hei woonde, en dat ze dat aan mij te da had. Ik keek haar aan met grote ogen. Ze zei dat ik speciaal voor haar was, en wilde me weer meenem wilde mij voor altijd vasthouden. Maar in paniek re weg, en nooit heb ik haar teruggezien. 96
191 Online Touch Home