proces de lucifer en de noctifer genoemd, morgenster en avondster. Lucifer was de zoon van Aurora in de Romeinse theologie, de godin van de dageraad. Lucifer mag dus niet heersen, maar moet zich onderwerpen aan de Moeder, om zo gematigd te zijn, niet overmatig stralen, maar meer illumineren, verhelderen. Lucifer moest telkens weer de onderwereld in, afdalen, als een shamanistische taak dus. Daarom komt het begrip Lucifer ook vaak terug in metal muziek. Lucifer was een god van de Romeinen, die overigens Jove als oppergod hadden, en Jove is de Hebreeuwse uitspraak van Job, Ijove, die ook niet zomaar overmatig mocht stralen in voorspoed, maar ook moest afdalen in de onderwereld om beproefd te worden en een diepere les moest leren. Lucifer duidt dus op het zoonschap, en in de Latijnse vertaling van de bijbel is Lucifer de morgenster die opkomt in het hart in 2 Petrus 1 : 19 En wij hebben een vaster profetisch woord, en gij doet wel, die daarop acht neemt, hetwelk als een licht schijnt in een donkere plaats, totdat de dag aanlichte, en de morgenster (lucifer) opga in uwe harten. (Calvijn) De val van Lucifer kan ook vergeleken worden met de val van Adam en Eva, en komt uit oudere Kanaanitische mythologie waarin Attar, de Kanaanitische lucifer, de god van de oorlog, de oppergod Baal van zijn troon probeerde te stoten. Attar was ook een god van storm en regen, een god van vruchtbaarheid. Hij kon de oppergod niet van de troon stoten en ging dus de onderwereld in om daar te heersen. Het laat ook de grenzen van het leven zien en het ruimte maken voor andere dingen. Lucifer is het afdalende principe, helderheid brengen in de duisternis, het zoeken naar het verloren schaap en niet groots heersen over de kudde. Het komt dus uit de Attar mythologie van Kanaan die de morgenster uitbeeldde. Het is een beeld van gematigdheid, soberheid, het minderen, waardoor je altijd weer teruggaat tot de geschiedenis, wat ook telkens het pad van de metal bands is, die altijd weer de geschiedenis laten zien, en daar dichterlijk mee omgaan. Niet zomaar met geweld naar de macht grijpen, maar er dichterlijk mee omgaan. Uiteindelijk valt dit terug te leiden tot de veel oudere nordicse theologie. Lucifer is dus meer de verdelende krachten gebonden in het hemelse amalgaam, om zo te bewaren tegen overmaat en extremisme. Dat is wat het hemelse metaal dus doet. Ergens treedt het principe van vermenging op, dus het amalgaam is niet zomaar een monogaam. Dat is onmogelijk ook. Altijd weer roepen de polen en extremen hun tegengestelden op, en zo vindt er een vermenging plaats. Dit is het overgaan van de elementen, het zwavelgehalte wat tot ontsteking leidt. Lucifer is een beeld van de natuurgrenzen van het zoonschap, en de hemelse samensmeltingen. De Nordicse religie redeneert dus dialectisch, en niet zomaar zwart-wit. Metaforen en archetypes
194 Online Touch Home