op één lijn 45 1 e uitgave 2013 Opleiders tweedaagse Kapellerput 2013 DOOR SJOERD HOBMA, HUISARTSOPLEIDER IN SITTARD Ik vind huisartsopleider zijn al zo mooi, en dan ook nog naar Kapellerput, je vraagt je wel eens af: waar heb ik dat aan verdiend? Het bleek alweer de vijfde keer te zijn dat de huisartsopleiders niet één maar twee achtereenvolgende terugkomdagen samen doorbrachten, waarvan de laatste jaren in Kapellerput, een oud Jezuïetenklooster in het Brabantse Heeze. Voor mij als tweedejaars opleider de eerste keer, vorig jaar had ik om onduidelijke redenen overgeslagen, maar, zo was me van veel kanten verzekerd, het was heel erg leuk, en nuttig ook. Mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Helaas had ik me alleen kunnen inschrijven voor het dagprogramma. Jammer, want ik had het vermoeden dat de dag vast heel nuttig was, maar vooral de avond heel leuk. Er werd gezamenlijk gegeten, en dan ook vast iets gedronken. En als je dan in de stemming kwam en toch niet naar huis hoefde... Zou het daarom ook in Brabant zijn, waar de nachten immers lang zijn? Op een gure februariochtend vertrok ik naar Heeze. Het was druk geweest in de praktijk de dagen ervoor, niet alleen omdat er twee dagen uitvielen, maar ook omdat een griepgolf het land teisterde. Kon ik mijn collega’s wel zomaar achterlaten voor een paar leuke dagen? En nuttig, dat stelde me gerust. Het zat onderweg niet mee, al snel kwamen de eerste filemeldingen, gelukkig bood mijn routeplanner spontaan alternatieve routes aan. Dat hielp, maar niet voldoende want het begon te sneeuwen, eerst rustig maar even later was ik in een zeldzame sneeuwjacht beland waar ik voorzichtig stapvoets doorheen moest op de smalle Brabantse wegen. De sneeuw kolkte in de voorruit, ik moest onvoorspelbaar naar links, naar rechts, raakte iedere oriëntatie kwijt op de rotondes en tussen de weilanden die allemaal op elkaar leken maar opeens was daar toch het bord: Kapellerput. Hier was het dus, deze mythische plek in de bossen. Het weer klaarde op en op de parkeerplaats herkende ik de eerste opleiders die zich verwachtingsvol in de richting van de oude kapel begaven. Ik vraag me wel eens af op de terugkomdagen: als je nu een foto zou maken van al die opleiders bij elkaar en deze aan willekeurige voorbijgangers op straat laat zien met de vraag wat het beroep van deze mensen is, zouden zij het dan goed raden? Vrachtwagenchauffeurs, advocaten of plastisch chirurgen, ja die haal je er zo uit maar de gemêleerde groep huisartsen die opleider wordt... Het zou een interessant experiment zijn. Veel tijd om rond te kijken naar de collega’s was er trouwens niet want in verband met de sneeuw was het programma iets veranderd en na een haastige kop koffie werden we de grote zaal in gedirigeerd. Stijn de Vries, de aanvoerder van de opleiders, stond al klaar en het was duidelijk dat hij er zin in had. Snel werd het programma van de dag doorgenomen. Daarna werd uitgebreid en nauwkeurig voorlichting gegeven over de financiering van de drank in het avondprogramma, inclusief een kleine fiscale tip. De stemming was hierna opperbest, iedereen leek in de warmte de sneeuwjacht alweer vergeten. De griepepidemie was al helemaal ver weg. Alle opleiders werden verdeeld in kleine groepjes die zich onder leiding van twee stafleden over het gebouw verspreidden. De Kapellerput bleek vol te zitten met kunst, twee beelden achter een vleugel, een leesbankje van boeken, mooie schilderijen en ga zo maar door. Heerlijk, zo’n plek. Heel wat inspirerender dan de attributen uit de woondecoratiewinkel op onze vaste locatie van de terugkomdagen in Vd Valk in Urmond. Ook stonden er allerlei geestige spreuken in de wc, op deze manier nog meer dan ooit een plaats voor reflectie. Jammer was wel dat iemand met weinig fantasie maar ongetwijfeld wel een managementopleiding alle zaaltjes een naam had gegeven in het populaire jargon dat probeert mensen nog productiever te maken dan ze al zijn: ‘de inspiratie’, ‘de beleving’, ‘het enthousiasme’. Ik zat in ‘de Passie’, een naam die hopelijk dateerde van na het vertrek van de paters. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar bij mij slaat het dood als ik een zaal betreed die ‘de Passie’ heet. Gelukkig ging de deur dicht en werd het toch nog een leuke, nee, nuttige workshop. Eerst vignetten bespreken, daarna transactionele analyse en toen ook nog ‘beoordelen’ aan de hand van een onduidelijke video van een opleider die zelf duidelijk ook nog heel veel moest leren. En tussendoor een lekkere lunch, het kon niet op. De dag vloog voorbij en voor ik het wist moest ik alweer naar huis. Jammer, want de stemming begon er goed in te komen, dat merkte ik wel. 27
28 Online Touch Home