op één lijn 45 1 e uitgave 2013 De volgende ochtend alweer vroeg op pad naar de Kapellerput. Ik was benieuwd hoe de collega’s het er af hadden gebracht. Dat viel erg mee, hoewel het in de praktijk brengen van het motto ‘s avonds een vent, ’s ochtend een vent’ sommigen zichtbaar moeite kostte. Ook rook ik regelmatig iets dat leek op de ruitensproeivloeistof in de sneeuwjacht van de vorige dag. De stemming was wat matter dan de ochtend ervoor. Zou de griep ook hier hebben toegeslagen? Op fluistertoon werd ik op de hoogte gebracht van de door sommigen genuttigde consumpties, en het tijdstip waarop en de toestand waarin enkelen hun bed hadden gezocht. Een collega verklaarde onomwonden dat hij noodgedwongen het ontbijt had overgeslagen en dat hij vooral kwam ‘om sociale redenen’. Hoe ik dit met elkaar kon rijmen moest ik zelf maar uitzoeken, voor hemzelf was dit blijkbaar volstrekt logisch. De staf van de huisartsopleiding had slim geanticipeerd op mogelijke eigen influenzaverschijnselen na een avond intensief doorwerken, want in een wel heel korte inleiding (‘deze workshop maken jullie zelf, de opdracht staat op papier, verdeel je maar in groepjes van vier’) werden we aan het werk gezet. Het werd desondanks nog een nuttige ochtend en gezien mijn functie als reporter keek ik ook regelmatig even goed om me heen hoe de andere groepjes het er van af brachten. Ook daar werd serieus gewerkt, al vermoed ik dat een groepje uit Heerlen dat af een toe samenzweerderig naar elkaar toekwam en dan weer verontwaardigd achterover leunde, het helemaal niet over ‘de overdracht’ had, maar over het beleid van de HOZL, maar eerlijk is eerlijk, dat weet ik echt niet zeker. Weer kregen we een heerlijke lunch aangeboden. Aangekondigd door een rooklucht door het hele gebouw, bleek in de vrieskou buiten een barbecue te staan. Dit was voor de maag van veel opleiders blijkbaar teveel want er werd ongewoon gedrongen aan de saladebar. Nog meer dan gisteren viel me op dat de verdeling van de geslachten over de tafels niet willekeurig was: mannelijke opleiders zochten elkaar op, en de vrouwen ook. Ook praten ze anders met elkaar, de vrouwen serieus, de hoofden bij elkaar, de mannen meer achterover, zakelijker. Mijn hypothese: vrouwen wisselen persoonlijke zaken uit, en tips over het combineren werk en privé, de mannen delen informatie over de praktijk en sterke verhalen. In een korte pilot onder enkele opleiders werd dit bevestigd maar zoals altijd is meer onderzoek nodig. De dag vloog voorbij met allerlei interessante zaken en nog een nuttige lezing over triage en het werken op de post. De verschillende regio’s kwamen afzonderlijk bij elkaar om te praten over ‘opleiden op de huisartsenpost’, en toen was het alweer tijd voor de afsluiting. Een kort slotwoord en we konden weer naar huis. Opvallend hartelijk werd er afscheid genomen. Het waren fijne dagen. Maar wat heeft het opgeleverd? Op de terugweg besefte ik dat het leuk was omdat het nuttig was, en nuttig omdat het leuk was. Wie erbij is geweest, begrijpt dit wel, en een ander leg ik dat graag bij gelegenheid uit. Is er dan nog iets te verbeteren aan deze dagen? Ja, volgens mij wel. De aanwezigheid van huisartsen-in-opleiding was verfrissend, dat kan vaker en beter. We vergeten soms hoe nuttig het is als iemand iets een keer goed uitlegt. Zo kreeg ik tijdens de workshop een prima exposé over transactionele analyse, daar heb je wat aan. En dan heb ik nog twee suggesties. Ten eerste lijken deze dagen me heel geschikt om niet alleen te leren en te oefenen, maar ook om naar de grote lijnen en ontwikkelingen van de huisartsgeneeskunde en de opleiding te kijken. Een soort ‘State of the Union’, maar dan niet door Barack Obama maar door het hoofd van de opleiding want hoe nuttig ook, als je te lang opleider bent, kan ik me voorstellen dat het gevoel ‘dapper voorwaarts, maar waarheen?’ kan gaan ontstaan. Ten tweede: kan iemand aan het management van de Kapellerput in Gods naam vragen om die zielloze namen van de deuren van de zaaltjes te krabben? 28
29 Online Touch Home