Van de redactie Uitgedaagd De kaft is qua idee identiek aan die van het tienjarig bestaan: een collage van eerdere edities. Het bracht mij op het idee om weer eens alle oude redactionelen ‘diagonaal’ door te lezen. Net als bij het teruglezen van reisblogs uit het verleden, betrapte ik mezelf geregeld op een binnenpretje of een OhJa-erlebnis. Titels zijn belangrijk. Daarover schreef ik ooit een column in het onafhankelijke weekblad van de Universiteit Maastricht, in De Observant. Onafhankelijk is mooi en duidt op vertrouwen. Bij de oprichting hebben wij dat eveneens in het redactiestatuut laten zetten. Uitgedaagd. Dat is niet hetzelfde als uitgeblust. Integendeel. Ik heb een hekel aan uitdagingen, al van kinds af aan. Ik ben totaal niet competitief ingesteld, ik ben een echte teamspeler. En dan bedoel ik niet de Teams-variant van Microsoft, want daar krijg ik, naast de vele keren op een dag tweetraps inloggen, enorme kriebels van, ik raak de weg kwijt. Ik zoek ook geen nieuwe uitdaging, nooit gedaan. Er komt veelal vanzelf wat op je pad, ik laat me vinden. En dat ‘wat’, dat kan van alles zijn. In de moderne wereld van ‘SuccesFactors’, de digitale Performancemanager van de UM, lijkt dat niet te bestaan. Alles moet planbaar en maakbaar zijn, we dienen dé stip op de horizon te volgen. Als liefhebber van bos of woud, haak ik af, ik ben een orang-oetan, een bosmens. U weet waarschijnlijk, dat deze primaat met uitsterven wordt bedreigd door de inperking van hun natuurlijke habitat door de palmolieindustrie. Voor Kerst schreef ik nog dat ik de kunst van het loslaten niet beheerste, maar denkend aan de zojuist genoemde bosmens, bleek ik een snelle leerling. Zou het dan toch kloppen van dat Leven Lang Leren? Zodoende schijf ik dit 75e en tevens mijn laatste redactioneel voor ‘Op één Lijn’, het leukste clubblad van academisch Nederland. Dat mag ik in alle onafhankelijkheid schrijven. Naast de categorie mensen in de reeks ‘Ik vertrek’, stellen zich ook nieuwe medewerkers aan u voor. De genoemde vertrekkers zijn niemand minder dan Jos Schols, Gerrie Waagenaar en ondergetekende. Veel columns, van oude en nieuwe bekenden. Het ‘leest zo lekker weg’, het is een van de tips die in de handleiding auteurs staat vermeld. Zelfs Nathalie Notermans laat zich steeds meer door dit schrijfvirus pakken in haar rubriek Moreel Beraad. Mijn mederedactieleden hebben zich deze keer extra uitgesloofd door de aftrap te doen voor een hopelijke nieuwe reeks ‘Wie was uw inspirator om (huis)arts te worden?’. Laat ons weten als u ook graag iemand op deze manier in het zonnetje wil zetten. Of beter: word inspirator van jonge dokters in spe en word opleider! De genomineerde huisartsen van de Clinicus van het jaar verkiezing, die snappen dat al. De bruikbare Wetenschap, zou het Jochen Cals deze keer nog gaan lukken…? Het blijft altijd spannend. Senior onderzoeker uit zijn onderzoekslijn, Ramon Ottenheijm, haalde een stevige subsidie binnen. Geen subsidie, maar wel een prijs, kreeg junior onderzoeker Esmée Vaes voor haar eerdere Master-thesis. Mooi, dat zij is ingelijfd. Vanuit de ouderengeneeskunde valt altijd wat te melden. Het tweede dubbelinterview interprofessioneel is ook gelukt: Nanda Wolfs en Roel Smeijsters gingen de ‘uitdaging’ aan. Voor we het weten viert de opleiding straks haar eerste lustrum. Het is een spannende tijd richting start van het nieuwe landelijke opleidingsplan. Qua werving zit het wel snor, qua planning en logistiek wordt het een uitdaging. Er zullen vacatures komen, voor docenten, maar ook voor die van kwaliteitscoördinator, want die functie heb ik, naast communicatie en werving, ook met genoegen vervuld. Mooi om te zien dat mijn evenknie bij de huisartsopleiding Jonne van der Zwet is geworden. Jonne ken ik nog als WESP-student van een leuke groep WESP-en destijds die een project en avond over Eenzaamheid hadden opgezet. Als GEZP liep ze ooit rond in de praktijk bij Laury de Jonge; de foto van hen samen heb ik vaak gebruikt in de PR. De aanwas van nieuwe aios in de huisartsopleiding loopt momenteel wat achter op de capaciteit, maar we kennen die golfbewegingen wel. Des te leuker om weer vier afstudeersessies te kunnen laten zien van nieuwe huisartsen! Ik ben uitgedaagd. Geleidelijk trek ik me terug, het woud in. Door de bomen vind ik altijd het bos. Ik ken mijzelf. Als eindredacteur kon ik het niet nalaten om deze keer, naast het redactioneel, ook een Nawoord te schrijven. Als eerbetoon aan de ‘Op één lijn’ en de mensen die het blad een warm hart toedragen. Babette Doorn 3 op één lijn 75
4 Online Touch Home