inzichten rondom ADHD maximaal kan inzetten. Hij doet het met veel plezier. Het geeft nog veel energie, hij is gezond genoeg en zijn partner kan zich er ook goed in vinden. En de mogelijke bijwerkingen op lange termijn? ‘Medicatie geeft mogelijke bijwerkingen, maar het niet geven van medicatie kan soms ook problemen veroorzaken. Alles heeft bijwerkingen in het leven.’ Robs moeder was huisarts. Zij had families en patiënten waar ze jarenlang mee optrok. Ook Rob heeft patiënten die nu met hun (klein)kinderen bij hem in de praktijk komen. Niet zo gek. ADHD heeft ook een erfelijke component. Hij heeft soms hele gezinnen in behandeling. Neurodiversiteit blijft je hele leven, ‘van de wieg tot het graf’. Hij is dan ook een groot voorstander van een vaste hulpverlener, een levensloopbehandelaar. ‘Als je lang met iemand oploopt, leer je iemand goed kennen en kan je beter helpen en ondersteunen.’ ‘Alles heeft bijwerkingen’ De splitsing van jeugdzorg en volwassenenzorg en de eigen financiering boven de 18 is onlogisch en complex, vindt Rob. Dat komt de behandeling niet ten goede. Medicatievergoeding is ook een klein drama. Veel medicatie wordt niet of minimaal vergoed. Daarnaast is het een oerwoud van regels. ‘Soms kost een tablet van een bepaald merk bij 5mg 2 euro per pilletje, terwijl 20 mg volledig vergoed wordt. Het is ook niet goed voor de zorg, want zo krijgen mensen met minder geld niet wat ze eigenlijk nodig hebben.’ Rob is voor medicatie, maar daar praat hij het liefst genuanceerd over. Die nuancering ontbreekt vaak in de publieke discussie. Hij is minder van de oneliners en meer van subtiele uitleg. Want er zijn voor- en nadelen. ‘Ik ben zeker voor medicatie als het nodig is. Maar ik ben ook tegen als het niet nodig is. Ik zeg nooit: je moet die pil nemen. Ik gun het iemand wel om het te proberen. Daarna kun je een weloverwogen beslissing nemen.’ 8 Allergie voor negativiteit Voor Rob is de kern van zijn werk en van de zorg voor zijn patiënten gestoeld op een belangrijk streven: hoe kan ik iemand beschermen tegen schade. Dat ziet hij bij al zijn neurodiverse patiënten. Dat moet hij me uitleggen. Schade? ‘Bij dyslexie hebben ze het ook wel over toxic learning. Dat je dingen moet doen die je niet kan en die je toch moet. Dat er veel onbegrip is voor hoe jij bent, wat weer leidt tot negativiteit. Dat er telkens maar dingen van je worden verwacht die niet altijd haalbaar zijn. Niet omdat je niet wil, maar omdat je niet kunt. Of omdat je systeem overvraagd wordt of je te veel prikkels krijgt en overbelast raakt. Dat is enorm schadelijk voor je zelfbeeld en de manier waarop je in het leven staat. Het leidt uiteindelijk tot ‘allergie voor negativiteit’. Je hebt dan al zoveel negativiteit over je heen gekregen dat je ‘om weinig’ al in de weerstand schiet. Wat vervolgens tot weerstand bij de ander leidt, waardoor er een negatieve spiraal ontstaat. Deze schade zie ik eigenlijk bij alle neurodiverse eigenschappen. Bij dyslexie, dyscalculie, AD(H)D, autisme, DCD. In het Engels noemen ze dat ‘Rejection Sensitivity Dysphoria’ (RSD), in het Nederlands ook wel afwijzingsgevoelige stoornis. Het betekent heel in het kort dat iemand hypergevoelig is voor kritiek, afwijzing of het gevoel om te falen. Die schade wil je iemand besparen.’ Preventie is cruciaal Wat wel helpt? Probeer iemand te zíen. Heb oog voor het verschil tussen
9 Online Touch INTERVIEW Home